Αρχική δημοσίευση:25/11/2009
Η μυθοπλασία της Ελληνικής ιστορίας καλά κρατεί: Την Επανάσταση του 21 την κήρυξε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, το ΟΧΙ το είπε ο λαός, την χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο. Και πάει λέγοντας.
Το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε την χούντα
Για τους ιστορικούς και την ιστορία δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, όπως και για όσους πολιτικά έζησαν τα γεγονότα. Για την νέα γενιά όμως τα πράγματα δεν είναι ξεκαθαρισμένα. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Το ζούμε καθημερινά.
Ο τρόπος που παρουσιάζονται, χρόνια τώρα, τα γεγονότα στα σχολεία και μαζικά μέσα, η αναπαραγωγή του «μύθου του Πολυτεχνείου» έχει οδηγήσει στην παραποίηση της ιστορικής αλήθειας.
Το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε την χούντα. Αποτέλεσε την κορυφαία πράξη αντίστασης στην χούντα (και σαν τέτοια τιμάται).
Ανατροπή της χούντας δεν έγινε με κανένα τρόπο. Η χούντα κατέρρευσε, (οκτώ μήνες περίπου μετά το Πολυτεχνείο) κάτω από συνθήκες Εθνικής κρίσης, που προκάλεσε η ίδια με την συνέργιά της στις μεθοδεύσεις των ΗΠΑ που άνοιξαν τον δρόμο για την επέμβαση των Τούρκων και τον διαμελισμό της Κύπρου.
Το πέρασμα από τη δικτατορία στη δημοκρατία δεν έγινε επίσης με τον τρόπο που υποστήριζε ο Α. Παπανδρέου, δηλαδή ως «βελούδινη εναλλαγή». Δεν υπήρξε καμιά σχεδιασμένη μεταβίβαση της εξουσίας («αλλαγή φρουράς») ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από πουθενά αλλού.
Και οι δυο αυτές απόψεις συνέβαλαν στην παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Είναι γεγονός ότι η θεωρία της «αλλαγής φρουράς» δεν άντεξε στον χρόνο. Ολοένα και λιγότερο έπειθε και σιγά-σιγά έπαψε να προβάλλεται, αδυνατώντας να σταθεί ως κριτική απέναντι στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή.
Η άποψη όμως για το Πολυτεχνείο χρόνο με το χρόνο κέρδιζε έδαφος. Έτσι φτάσαμε το Πολυτεχνείο να ταυτίζεται με την πτώση της δικτατορίας. Και η επέτειός του να αποτελεί την καθ΄ αυτού επέτειο της πτώσης της.
Το ότι το Πολυτεχνείο συνέβαλε στην σχετική αποσταθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αλλά απέχει πολύ από του να του αποδίδεται η πτώση του.
Το Κυπριακό πρόβλημα, στην σημερινή του μορφή, σαν πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής και διαμελισμού, ανάγεται στην χούντα, κατά κύριο λόγο και στη μειοδοτική της πολιτική. Πάνω σε αυτήν πάτησαν «οι άλλοι», ΗΠΑ και Τουρκία και προχώρησαν στην ανατροπή της νόμιμης Κυπριακής κυβέρνησης και στην εισβολή.
Το Κυπριακό παραμένει ένα θέμα πρώτης γραμμής διεθνών διαστάσεων με δυσανάλογα μεγαλύτερα Εθνικά κόστη από τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Η συλλογική μνήμη έχει μεγάλη σημασία να επικεντρώνεται και να μην διαθλάται διότι έτσι μόνο μπορεί να μην αμβλύνεται.
Χωρίς τη μεσολάβηση της Κυπριακής τραγωδίας η χούντα δεν θα κατέρρεε και το πέρασμα στη δημοκρατία θα απαιτούσε χρόνο και άλλες θυσίες (πιθανόν και άλλα Πολυτεχνεία).
Η μεταπολίτευση, όπως προέκυψε, έγινε με ένα τεράστιο αντίτιμο: Την τραγωδία της Κύπρου. Να μην το ξεχνάμε. Και δεν ήταν το αποτέλεσμα της όποιας αντιστασιακής δράσης.
Καλά είναι λοιπόν να γιορτάζουμε τα Πολυτεχνεία και ό,τι το αντιστασιακό ενάντια σε ένα καθεστώς που φέρει ακέραια την ευθύνη για μια από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές (που συμπαρέσυρε τελικά και το ίδιο στην πτώση).
Μήλιος Χρήστος
