(Αναδημοσίευση από το www.filomantis.gr )
1. Η εντολη και το ποτηρι.
Χρηστο μου, ισως το κουρασαμε με την εντολη, μετα απ’ τα παρακατω δε θα επανελθω σ’ αυτη. Νομιζω πως το καθεστωτικο μερος και το ασαφες-ασταθες στοιχειο της σε οδηγουν να υποβαθμισεις τον κοινωνικο αναπροσανατολισμο που εκπροσωπει κι εκφραζει. Νομιζω ότι η αναγνωσή της ως πιεσης για επανοδο στην εξουσια όπως λες, ως καθεστωτικης, αγνοει ουσιαστικα στοιχεια, τοσο τρεχοντα οσο και κυριως αυτά της γενικοτερης προοπτικης, όχι στενα αυτης του ΠΑΣΟΚ.
Στα τρεχοντα, αγνοει ας πουμε το «παραδοξο» της (όποιας) εντολης στο Γιωργο, παρα την ταυτοχρονη μαζικη εκτιμηση ότι το αλογο εξουσιας είναι ο Βενιζελος, αγνοει τον καθοριστικο ρολο του «εξουσια ή ένα κομμα που την αξιζει ;» στην τοποθετηση του κοσμου, ασχετα απ’ την ειλικρινεια του ερωτηματος. Περα απ’ τα τρεχοντα, αγνοει κυριως ότι το πολυτιμο στην κοινωνικη ιστορια είναι η κοινωνικη ελπιδα (το προσωπικο και κοινωνικο «θελω-πιστευω»), ως παραγωγος εξελιξεων, εστω κι όταν διαψευδεται ή εκτρεπεται. Η τοποθετηση της διαθεσης αλλαγων-ελπιδας σε «άλλη βαση κτλ» είναι παντα δευτερευουσα, αν και σημαντικη.
Αυτό που δεν είναι σημαντικο είναι τα επιχειρηματα ότι το ποτηρι είναι μισοαδειο, γιατι παντα το ποτηρι είναι κοινο και μισογεματο, εξ ορισμου, κι εδώ η περι ρεαλισμου τυχον ενσταση ας κρατηθει στα υπ’ οψιν.
2. Το διακριτο ρευμα και πού κατοικει.
Ρωτας (αρνεισαι) «αν οι σοσιαλιστες στο ΠΑΣΟΚ συγκροτουν ένα διακριτο ρευμα». Ακου, τη γνωμη μου. Διακριτο ρευμα, καταγεγραμμενο απ’ τον Πρετεντερη ασφαλως όχι, oυτε μπορει ουτε θελει να το δει. Διακριτο ρευμα, αναγνωρισιμο απ’ την τύφλα της τρεχουσας αριστερας, δηλαδη και σοσιαλιστικο και οριοθετημενο με βαση την αντιδεξια και συντεχνιακη πλειοδοσια ή την εκλεκτικη συμπαθεια στην εδώ κι εκει αναξιοπιστια κι αερολογια, μαλλον όχι. Παραϋπαρχει βεβαια ρευμα με τα ως ανω χαρακτηριστικα, ως μη σοσιαλιστικο όμως, δηλαδη ως συναιρουμενο στον κοινο διαχυμενο κεντροαριστερο λογο-πραξη των εντος, εκτος και επι τα αυτά, ως συνολο. Διακριτο ρευμα, ως ελπιδα-ποθος κοινωνικων αλλαγων, ασαφων ως ακριβως και των εκτος ΠΑΣΟΚ σοφων, και με αγνωστο ισως και ταλαιπωρο το πώς, με βασιμη δυσπιστια απεναντι στις λουμπες κι αρλουμπες μιας εκειθεν αριστερολογιας, ναι.
Ναι, χρειαζεται όμως για να το δει κανεις, να εχει χωνεψει ότι ένα ρευμα με τετοιους ορους και φυσιογνωμια, δεν είναι μονο λειψο (σωστα), είναι και κομματι του ο,τι καλυτερου υπαρχει. Χρειαζεται λιγοτερο σνομπ ματιά και ουσιαστικοτερη συγκριση με ο,τι κυκλοφορει στην εκειθεν σοσιαλαριστερα. Υπαρχει, με τη δυσπιστια του μαζι στις «άλλες αξιολογησεις», καταδεικτικη όχι της ανυπαρξιας του όπως συμπεραινεις, ουτε μονο της ελλειπους χειραφετησης του (θα επανελθω σ’ αυτό), αλλα καταδεικτικη κυριως της απουσιας αξιοπιστου σοσιαλιστικου λογου περαν των κομματικων του συνορων (και σ’ αυτό θα επανελθω). Εξ ου και βουρλιζεται ακροβατωντας σ’ αυτά τα συνορα, αϊντε λοξη ματια και ψιλοψηφος στα «αριστερα», αϊντε και παλι εδώ περα να δουμε, παρε και μια εντολη μηπως, φτου να παρει τιποτα δε γινεται κτλ.
Αυτά τα αναφερω ως τεκμηρια υπαρξης του, όχι ως επαρκη να πετυχουν τη μεταστροφη του ΠΑΣΟΚ, το εχω εξηγησει αυτό στο αρθρο μου, ρητα, και μην επανερχεσαι ματαια. Εσυ όμως αμφισβητεις αυτή την υπαρξη, (ακριβως όπως και την εντολη) γιατι το υποτιμας λογω ανεπαρκειας (αδιακριτοτητας, λες), θα μιλησουμε όμως για τις ανεπαρκειες, και για τα μετρα τους.
Το σοσιαλιστικο ρευμα αυτό, υπαρχει «στο ΠΑΣΟΚ», αλλα κι εκει και παραδιπλα, στο μεγαλο κοινο καζανι, αλλα ασφαλως και στο ΠΑΣΟΚ (αυτό των 3 εκατομμυριων, ιδιως στο πιο ριζοσπαστικο αντιφιλελευθερο κομματι του 1 εκατομμυριου, όχι σωνει και καλα στο μηχανισμο των 10.000 ή το ευρυτερο καθεστως των 100.000), σε ποσοστα αναλογα, τουλαχιστον, κουβαλωντας την κατά περιπτωση βασανιστικη «κομματικοτητα» του. Υπαρχει, αλλου πιο συγκροτημενο σε παρεες ή ψιλοπροσπαθειες σε διαφορους χωρους, αλλου διαχυμενο, ταλαιπωρο χωρις πολύ φως, μιλαει όμως, και μιλαει και λαλαει με φωνες ηλεκτρικες μεσ’ τις υπογειες στοες, μιλαει και παραπονιεται «…κι όμως εσυ δε μας ακους». Ακου Χρηστο. Οι Αλεκοι οι Μαυρ. ή οι Βασιληδες οι Παπαθ. (με συγχωρεις Α. και Β., για καλο σάς πιανω στο στομα μου, ανευ αδειας) είναι διακριτοι, όπως και συ, μ’ ολες τους τις ανεπαρκειες, εσυ όμως πρεπει να δεις σοβαρα ποιοι είναι οι τυφλοι. Και πιο περα, οι πιο «αψαχτοι» φιλοι και συγγενεις μας (στη χωρα, ολοι ένα σοϊ), με εξαιρεση τα λαμογια, που αγγελοι ξεπεσαν στη γη, ολοι οι αλλοι, Χρηστος, Κωστας, Γιαννης, Διοικητηριου κι Εξαρχειων και κομματι από Τρικουπη κτλ, είναι το διακριτο ρευμα, το ρευμα που επιμενει, κι οποιος δεν καταλαβαινει δεν ξερει που-πα-τα-και-που-πη-γαι-νει.
3. Το σωστο το κομμα τού ποτέ.
Χρηστο μου, όπως ξερεις, εδώ και πολλα χρονια, σχεδον εξ αρχης, δεν θεωρω το ΠΑΣΟΚ (ή οποια αλλα σχηματα) σαν ΤΟ κομμα, ουτε περιμενω να μεταμορφωθει ΣΤΟ κομμα, ουτε όμως και το θεωρω σαν πηγη απελευθερων που θα φτιαξουν ΤΟ κομμα. ΤΟ κομμα, ως πολιτικο μορφωμα της γνωστης τυπολογιας δεν θα γινει ποτέ, ο εκ-σοσιαλισμος του πολιτικου τοπιου και των μορφωματων του, υπο συγχρονη μορφολογικη του αναδιαταξη (η συγκροτηση του σοσιαλιστικου χωρου) είναι μια άλλη, πιο δυσκολη ιστορια. Δεν αναγεται πχ στο ΠΑΣΟΚ – αντιΠΑΣΟΚ, ή το ΣΥΝ-αντιΣΥΝ ή το ΚΚ-αντιΚΚ κτλ με τιποτα, αλλα σε πολύ πιο συνθετες διαδικασιες και τοπία που δεν αγνοουν τις τρεχουσες οριοθετησεις αλλα και δεν περιοριζονται απ’ αυτές. Πιο αναλυτικα :
Θυμησα στο προηγουμενο σημειωμα μου, ότι ΤΟ κομμα, στηριζεται στο τριτοδιεθνιστικο μοντελο συγκροτησης, ως θεσμικο-πολιτικη εργατοταξικη εκφραση. Αυτό δεν αφορα μονο την τυπολογια του (οργανολειτουργικα κτλ) αλλα και την τοπολογια του, την a-priori (δηθεν) υπεροχή του στο πολιτικο τοπιο, υπεροχή εστω δυναμει, με αφετηρια τη σωστη (ως εργατικη, που ωστοσο «ερχεται απ’ εξω») ιδεολογια και κορυφωση την εργατοταξικη εξουσια. Οι σχεσεις του με τα λοιπα μορφωματα, καθοριζονται ετσι ως τακτικομετωπικες οπως στις γνωστες λεοντιες συμμαχιες και μετωπα, τις λογικες μηδενικου αθροισματος-πολιτικου μερκαντιλισμου (οι ζημιες σου = τα κερδη μου), τις ολοκληρωτικες πολεμικες κτλ. Γενικως οι σχεσεις αυτές ενσαρκωνονται σε μορφες «απεγκλωβισμου» πλανημενου δυναμικου για την ενταξη στις γραμμες του, δηλαδη στη γραμμη του, την «εσωτερικα» διαμορφουμενη «σωστη» γραμμη (ασε στην πραξη ποιος και τι, αλλα λεμε τωρα), σε επιπεδο τρεχουσας πολιτικης αλλα και ιδεολογιας.
Δε θελω να επεκταθω εδω, θελω όμως να τονισω ότι το κατασκευασμα αυτό (η παραχαραξη αυτή, γεννημα ενός ακραιου «αντικειμενικου υποκειμενισμου»), μπαζει όχι τοσο στην τυπολογια ή τη γραμμη του (που θα μπορουσαν να διορθωθουν ενδεχομενως), αλλα στις a-priori ολοκληρωτικες σχεσεις του με τα λοιπα πολιτικα μορφωματα (υποκειμενα, γενικοτερα). ΤΟ κομμα το σωστο, είτε ένα απ’ τα πολλα «σωστα» ΚουΚουδια, είτε και τα Σοσιαλουδια μαζι, υφισταμενα ή ποθουμενα, διαφερουν ισως (;) σε επι μερους χαρακτηριστικα, είναι όμως ΤΟ κομμα, δηλαδη σκεπτονται / συγκροτουνται με βαση καθετες οριοθετησεις, μετωπα κτλ, δηλαδη με βαση τον «απεγκλωβισμο» δυναμεων και την «εσωτερικη» διαλεκτικη του «σωστου». Είναι τοις πασι γνωστο (και δεν προκειται εδώ για αστικοπλουραλιστικη πλειοδοσια) ότι αυτό που προστατευει αλληλα εξ αλληλων, και κυριως τον έρμο τον κοσμο, από τετοια μυαλα και πρακτικες, είναι τα αστικα συνταγματα. Αλλοιως οι διαγραφες θα γινονταν στον τοιχο της Καισαριανης, έσο βεβαιος. Ο Χρηστος κι ο Μητσος, θα βρισκονταν ισως αντικαθεστωτικοι στο ιδιο μετεριζι, όπως τοσοι αλλοι νεροκουβαλητες του εκτρωματος, που αργα θα ‘βλεπαν ολοι τους, ότι «αληθεια μεν το παθος, εφιαλτης όμως τ’ ονειρο».
Ετσι, ή πολλα (άλλα ισιοτερα κι άλλα στραβοτερα, κατά τις συγκυριες) ή ένα και στραβο, θαναι το κομμα. Ένα και σωστο ποτέ. Κι αυτό εχει καιρια σημασια, οχι μονο εναντι μελλοντικων ως ανω κινδυνων (που είναι απολυτως επαρκης λογος, ό,τι κι αν λεει η κοντοφθαλμη πρεμούρα), αλλα, ειδικοτερα στη συζητηση μας, και γιατι ανατρεπει γενικοτερα τη μονοπολικη θεωρηση στη σοσιαλιστικη συγκροτηση, γιατι οριζει το είναι / γιγνεσθαι του υποκειμενου τελειως διαφορετικα. Παμε παρακατω.
4. Τα μαραμενα μονόπολα.
Εκανα την παραπανω δραματικη προβολη (καθολου φανταστικη), για να μην επαναλαβω πιο διακριτικες σχετικες αναφορες στο προηγουμενο σημειωμα μου, που δεν ετυχαν της προσοχης σου. Ο απολυτως αναγκαιος μετα ταυτα στρατηγικος πλουραλισμος (μη τακτικομετωπικος και μη αστικο-στατικος…) περιλαμβανει οπωσδηποτε την κατεδαφιση του τοπιου των αντιθετικων μονόπολων μορφωματων, του τοπιου των κομματων των σωστων, υφισταμενων ή ποθουμενων. Και της σχετικης κοροϊδιας εαυτων και αλληλων, που εγγραφει στην αριστερη οψη της ταυτοτητας τη μοναδικοτητα τους (ως απορριψη των αλλων, με επιχειρηματα παντα ), ενώ τη συνυπαρξη (τη συν-εξελιξη, δηλαδη) τη γραφει στη δεξια οψη , στα εν αποδρομη αναγκαια κακα. Η οψη αυτή εχει συντηρητικους θεματοφυλακες (που ναναι οι συντηρητικοι, που ναναι τωρα οι μετρημενοι) των πολυτιμων που πετανε ανυποπτοι κι ασεβεις, οι επανατατες οι κουρεμενοι.
Μιλω για κατεδαφιση του τοπιου, όχι των σχηματων καθαυτων που λερναια θα ξαναφυτρωνουν ομοια (όπως πχ αυριο , ένα κομμα Βενιζελου). Μιλω για τη διατρηση των καθετων τειχων τους, την ωσμωτικη απαλλοτριωση τους, τη μόνη εναλλακτικη απεναντι στις μονοπολικες γελοιοτητες, όπως οι μετωπικες «ενοτητες στη βαση» που ψελιζουν τα μονοψηφια ημι-κομματα ή οι αδιεξοδοι πλειοδοτικοι σεχταρισμοι οπου καταφευγουν τα προσεχως αποκομματα. Καντο διαμπερες, καντο θερινο, να οριζει ολο και πιο λιγο το χωριστο μαντρι του, κι οποιο δεν αντεξει ας ψοφησει (ο μη ωσμουμενος λογος του, δεν επαρκει ως λογος για να ζει), κι οποια αντεχουν λογιζέ τα για δικα σου.
Όχι για δικα σου να πας ν’ αραξεις τον κομματισμο σου (δηλ. ΤΟ δρομο σου), επειδη πχ. εχουν διακριτο σοσιαλιστικο ρευμα, ή είναι μεσσιας ο αρχηγος τους, αλλα δικα σου για ξανα διατρηση – ωσμωση. Όχι, δε μιλω για απεγκλωβισμους, μεταγραφες κτλ, (ουτε για τροτσικστικους εισοδισμους, επισης τριτοδιεθνιστικης λογικης) αυτά δεν είναι υπερβασεις, αν κι εκφραζουν τη διαθεση κι αναγκη για υπερβασεις του ολου τοπίου.. Είναι και θα είναι καρικατουρες, οσο κυριαρχει η μονοπολικη προσεγγιση, οσο οι υπερ-βασεις αυτές είναι απλες μεταβασεις παραδιπλα (κι εναλλαξ), στο μεγαλυτερο, το καλυτερο, το συνεπεστερο, το ανενταχτο, ή το προσεχως μαγαζι, οσο δεν είναι κι ένα βημα πανω απ’ ολο το τοπιο, οσο δε γεννα ερωτηματα για ολο το τοπιο, αρα κι ένα συστοιχο δρομο απαντησης.
Μιλω λοιπον για σουρωτηρια, για συγκοινωνουντα ποτηρια, κοινα και μισογεματα. Που μεταγγιζουν τις ελπιδες και τις κρισεις, γι αυτό τις διαβαζουν σωστα και τις δυο, στο ψαχνο τους. Ασχετα απ’ τις μορφες που ηδη παιρνει η κατεδαφιση αυτή του τοπιου (πχ. ανατροπη της γραμμικης πολιτικης γεωγραφιας, διαμορφωση ad hoc «οριζοντιων κομματων» που οι μονόπολοι και οι μετωπικοι τους ξορκιζουν ως ανίερες συμπραξεις κτλ), αποτελει στοιχειο σοσιαλιστικης συγκροτησης, κινειται περα απ’ το στρατηγικα στατικο αστικο θεσμικο πλουραλισμο, και περα απ’ τον τριτοδιεθνιστικο μονοπολισμο.
Όλα αυτά, είναι στην αρχη, δεν εξαντλουν τις μορφες, ουτε προτεινονται εδώ ως μοντελο, και φυσικα δεν κλεινουν το θεμα της περαιτερω κοινωνικοπολιτικης συγκροτησης, κλεινουν όμως το θεμα της συγκροτησης παλαιοκομμουνιστικου τυπου. Της μονοπολικης αντιθετικής τοπολογιας του πολιτικου χωρου. Κι αφηνουν τις αντιθετικες γραμμες να (ψαξουν να) χαραχθουν στα ουσιωδη, περιλαμβανομενης της πολιτικης τους διερευνησης κι εκφρασης, απαλλαγμενης όμως (εδώ η διαφορα) από ψοφια στερεοτυπα. Οι ποθοι μας ακολουθουνε υπογειες διαδρομες…ωσπου οι τροχιες μας συναντουνε τις βασικες τους τις αρχες. Οι ψοφιες «κομματικοτητες» κι («αντικομματικοτητες», το ιδιο είναι) δεν αρμοζουν σε ανθρωπους με σοσιαλιστικο προσανατολισμο, στις μερες του 2008 που λες και συ, πολύ περισσοτερο σε ψάχτες της σοσιαλιστικης συγκροτησης.
5. Το λαθος διλημμα.
Που εντοπισες τη διαφωνια μας, Χρηστο μου ; Στο αν χανεται κανεις στη «μεταστροφη» ή βρισκει δρομο με «τις άλλες διαδικασιες». Αυτή είναι βολικη καταστρωση γιατι, αναλογα με την «κομματικοτητα» του καθενος, παραγει ευκολες τοποθετησεις, πλην είναι λαθος και οπισθοδρομικη. Τοσο ευκολες, και τοσο τυφλες τοποθετησεις που δε μπορουν να διαβασουν δυο γραμμες, λιγο εξω απ’ τη λογικη τους.
Στο προηγουμενο σημειωμα μου, εξηγησα καθαρα (ξαναδες με) ότι η εμπιστοσυνη στη «μεταστροφη» εναντι των «αλλων διαδικασιων», αφορα τον κοσμο του ΠΑΣΟΚ, όχι τη δικη μου θεση. Σημειωνα ότι η μαζικη αυτή σταση (κοινοτυπη, γενικοτερα), εχει θετικο κι αρνητικο ψαχνο, αξιολογητεο. Ειπα, ότι στο ζητημα αυτό, ως κυριο πολιτικο στοιχημα (ως κυριο διλημμα) θα κουτουλησουν το κεφαλι τους στη χαμηλη οροφη, ολοι οι εντος, εκτος και επι τα αυτά, και θα νεροκουβαλανε στην αναπαραγωγη του τοπίου. Και διατυπωσα τη δικη μου θεση, ότι τετοιες διλημματικες επιλογες, υπο τις ανω τύφλες, χανουν το πολωμένο νοημα τους, την ουσια τους, κι ότι αλλου παιζεται η χειραφετηση, στην ανω-κατω κινηση, κι όχι στην περα-δωθε μετακινηση. Σου λεω τη θεση μου, αλλα δεν τη βλεπεις καν, δεν είναι που διαφωνεις, είναι που δεν βλεπεις καν ο,τι δε σου καλοκαθεται, γι αυτό απαντας αλλα αντ’ αλλων.
Κατανοω καλα, ότι μια τετοια διλημματικη αναγνωση των πραγματων, σαν τη δικη σου, είναι περιπου φυσικη για πολλους φιλους, δεν την παρεξηγω (σ’ αυτους), απεναντιας στα αρθρα μου την παρεκαμψα συστηματικα. Είναι, ενας τροπος για να δουμε από κοινου με ανθρωπους που εχουμε ιδιες αγωνιες, αλλά φοραμε αλλα γυαλια, τα καθ’ εκαστα ουσιωδη, περαν των αμεσων οπτικων εντυπωσεων στις οποιες ολοι τεινουμε να τσιμπαμε. Τιποτα όμως δε μπορει να συζητηθει με όλα τα θεματα ανοιχτα σε πρωτο πλανο, κατι που κανενας αποψίας δεν κατάλαβε ποτέ. Σου ξαναειπα όμως, η ατζεντα είναι ευθυνη του καθενα, και συ διαλεξες αυτό το σημειο για να παρεις το στυλο σου. Παει καλα, σου ειπα ότι εκτιμω την παρρησια σου, εχω βεβαια κι άλλες απαιτησεις απ’ το Χρηστο.
Όχι, η διαφωνια μας δε βρισκεται εκει που την τοποθετεις, στους πόλους του διλημματός σου, βρισκεται στο ότι για μενα δε μπαινει τετοιο διλημμα, ενώ εσυ επιμενεις σ’ αυτό, παγιδευεσαι σ’ αυτό, οποια απ’ τις ακρες του κι αν διαλεγεις ή πολεμας. Στο προηγουμενο σημειωμα μου, το ειχα εξηγησει επαρκως, τωρα στο τονιζω. Το διλημμα αυτό είναι αδιεξοδο, στρατηγικα αδιεξοδο και οπισθοδρομικο. Κυριαρχο στερεοτυπο για πεταμα, επιτρεπει μονο αδιεξοδους κομματισμους, ειτε κεντρωοαλλοτριωμενους, ειτε σοσιαλσεχταριστικους. Επιτρεπει μονο ηττες, παλια, τωρα και διαρκως, αυτό νομιζω. Είναι αυτό που εξομοιωνει ολες τις «άλλες διαδικασιες», τοσο μεταξυ τους οσο και με αυτό με το οποιο δηθεν αντιδιαστελλονται, είναι αυτό που καιει και τα τυχον καλα των «αλλων διαδικασιων». Γι αυτό, οσο τοποθετουμε ετσι το ζητημα, περαστικα μας. Διαφωνησε οσο θες, το ζητημα είναι αν με καταλαβες, και μ’ εχεις φοβισει να τα λεω δυο και τρεις. Ξανά-μανά :
Εσυ βλεπεις «άλλες διαδικασιες και προτεραιοτητες», δηλαδη προπλάσματα εναλλακτικης συγκροτησης τοπολογικα οριοθετημενα (δηλαδη, το νηπιο το «σωστο») ένω εγω βλεπω ένα ωσμωτικο εκ-σοσιαλισμο, του παραπαίοντος προοδευτισμου μας (περα και διαμεσου των ΠΑΣΟΚ, ξεΠΑΣΟΚ κι αντιΠΑΣΟΚ νηπιων). Στα διλημματα λοιπον αυτου του τυπου που βαζεις, εγω απαντω και τουτο κακεινο, ως κοινο καζανι αλληλοχρεο, οι απεγκλωβισμοι (ολων, δηλαδη η υπερβαση) αυτή την προϋποθεση εχουν. Φυσικα εχει σημασια, τι και πως, μπορει να κανει καλυτερα ο καθενας, στην κάθε ειδικοτερη συγκυρια, στον οργανικα (όχι τυπικοδημοκρατικα) πολυμορφο αυτό δρομο, αυτό είναι άλλο θεμα κι άλλη κουβεντα. Συχνα είναι δυνατη η συνεισφορα ανθρωπων από πολλους δρομους, μικρη ή μεγαλυτερη, ακομα και περα απ’ τη στενη πολιτικη, και φυσικα αναγκαιες οι συλ-λογιστικες, οι συμ-πραξεις, το μονο βεβαιο είναι ότι η υποθηκευση του μειζονος στο ελασσον δεν είναι ο δρομος.
Η μονοδρομη κομματικοτητα της «μεταστροφης» όπως κι αυτή των «αλλων διαδικασιων» είναι το ελασσον, και η προτεραιοτητα του ελασσονος είναι εδώ το παρωχημενο. Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ παρωχημενο γενικως, όπως αερολογεις, είναι για λογους που η ξεσκολη κριτικη σοσιαλαριστερα, ηθικως μονο προσεγγιζει σε καποιο βαθμο (μπαβο της σ’ αυτο, τα ιδεολογικα προταγματα δεν αποτελουν απορριπτεους «ιδεαλισμους») ενώ πολιτικως, αδυνατει απολυτως να κατανοησει, (περιλαμβανομενων εδώ και των εξπερ γιαχνι-σοφων). Επισημαινει βεβαια (τσατρα – πατρα) αντιφασεις που βγαζουν ματι, η σειρα όμως που τις βαζει, η συνθεση των διαπιστωσεων της, είναι κομματι πιο πισω απ’ αυτή που κανει η γιαγια μου, ο Γιωργος Αυτιας, τα εύπεπτα τριακοσάλεξα της Ελευθεροτυπιας, ή ο Μακης Κοψιδης.
Μονο οι μεσα στο βουρλιζομενο διακριτο ρευμα σωζονται απ’ αυτά, μεσα στην ιδια τους την αβεβαιη αγχιβασία, μεσα στο βασανο των ερωτηματων που αναπηδουν σαν απιαστο μπαλακι στα σκαλια της συγκυριας (τους), οι προοδευτικοι των ερωτηματων και των αναπαραγωγικων τους πραξεων. Φυσικα, οποια «κομματικοτητα» (αυτονομη προοπτικη κτλ) στο ΠΑΣΟΚ εχει αναφορα την ως ανω υποκειμενικη (αν)επαρκεια (παρα τα πολυτιμά της) είναι ασφαλως μετεωρη, όπως σωστα λες, σχεδον οσο μετεωρη είναι και η παραδιπλα «των αλλων διαδικασιων» ή αυτων που θα γεννησει η διασπαση του κάθε ΠΑΣΟΚ κτλ. (Στο σημειο αυτό σου θυμιζω οτι οπου, λεμε οπου, υπηρξε καποια επαρκεια με καθοριστικη τη συμβολη εξεχουσων προσωπικοτητων, δε συνιστα «μεσσιανισμο», μη μπερδευεσαι). Σου χρωσταω από πιο πανω όμως, μερικα συμπληρωματα περι επαρκειας.
6. Περι αναιμίας.
«Οι ελλειψεις της αριστερας… και η αναιμια…» που διαπιστωνεις, δεν είναι η αιτια της αναιμιας της που θα θεραπευσει ο χρονος (ως καθαυτος σφυρηλάτης), όπως ταυτολογεις. Ουτε η διεθνης σοσιαλφτωχεια που αιτιασαι είναι η αυτο-αιτία της και μην περιμενεις οφ-σορ εμβασμα φωτος σωτηριο, αλλωστε ο Γιωργος είναι προεδρος της Σ.Δ., ψηλοτερος από διαφορους Αλτουσερ, όπως κι ο κοντοσημιτης, δες τα στα ματια τα πραματα. Παραπερα, η αναιμια δεν αντιμετωπιζεται στη «βαση των αλλων διαδικασιων», του κάθε ακρατου υποκειμενισμου, εστω κι αν αυτος συνοδευεται από αξιολογα θετικα στοιχεια όπως ο δικος σου, ή εστω (δωσε βαση, σε πιανω) κι αν κάποια μετριοτητα σαν ελογου μου πεισθει απ’ τις αποψεις σου.
Δεν προσφερεται αυτό το σημειωμα για διεξοδικη αναλυση των σοσιαλανεπαρκειων, χρειαζεται παντως μια συντομη γενικη αναφορα που κεντραρει στο θεμα μας.
Πολιτικα, το προβλημα της σημερινης αριστερας (ας την πουμε) οριζει η παγιδευσή της αναμεσα στην ακυρωση του τριτοδιεθνιστκου δρομου γενικως, (ανεφικτοτητα ή απορριψη, αδιαφορο εδώ – ολες οι γραμμες μας στραβωσαν κι αποτυχαν, ευτυχως), και την αστικοδημοκρατικη της ενσωματωση-περιθωριοποιηση, διαφορων μορφων. Δεν εχει ουσιαστικα στρατηγικη, ώστε να αναζητησει σε ειδικοτερες πολιτικες την υλοποιηση της, ουτε λειπει ο συνεπης που θα εφαρμοσει τη συνταγη (ο Γιωργακης, πχ, προεδρος της Σ.Δ., δεν είναι πρακτορας, ουτε Σολανα, χαμενος σοσιαλφιλελευθερος είναι, ομοιως ο κεντροαριστερος Σημιτης κτλ), λειπει ο δρομος (οι μειοψηφιες, ταγματα ξυπολυτα, σκαρφαλωνουν μεσα σε σκοταδια απολυτα). Γι αυτό, αυτοι που ψαχνουν ηγεσια-οδηγο είναι σοφοτεροι αυτων που ψαχνουν αυξηση 5 % κι αυτοι πιο σοφοι αυτων που ψαχνουν το συνεπη εφαρμοστη. Υπαρχει βεβαια και καλυτερο ονειρο, γι αυτό αλλωστε μιλουμε.
Η πολιτικη (πειραματικη) και θεωρητικη διερευνηση αυτου του δρομου, εχει φυσικα πλειστους οσους περιορισμους, μεταξυ των οποιων ο κυριωτερος είναι η κατανοηση του προβληματος ως ανω, είναι δηλαδη περιορισμος ιδεολογικου-θεωρητικου χαρακτηρα. Τα κατακτημενα στοιχεια προσανατολισμου και επεξεργασιων παντως, ανεπαρκη οσο και πολυτιμα, μαζι με τις αντιστοιχες (αντιφατικες) πρακτικες που οριζουν, συγκροτουν το σοσιαλιστικο ρευμα (στην ευρυτερη εννοια του, και ως ανω πολυμορφια του).
Το ρευμα αυτό, δηλαδη οι ανθρωποί του, εχουν αυτά τα προβληματα να λυσουν, εχουν δηλαδη ιδεολογοθεωρητικες προτεραιοτητες, με πρωτη να καταλαβουν αυτή την ιδια την αναγκη, την ιδεολογοθεωρητικη – μορφωτικη προτεραιοτητα. Η αναγκαια πολιτικη πρακτικη, εν τω μεταξυ, και υπο τις ανω συνθηκες, αποκτα αναγκαστικα αμυντικο (κι αντιφατικο, εκ των πραγματων ) και εκπαιδευτικο χαρακτηρα, δεν είναι αυτοματως εφαρμοστικη ενός σαφους σοσιαλιστικου δρομου, ώστε να χρησιμευσει κι ως πληρης στρατηγικος οριοθετης των πραγματων (πχ, ασφαλιστικο, παιδεια κτλ). Ασφαλως, απαιτειται παραπερα η ενοποιηση της «εκπαιδευτικης» κι «εφαρμοστικης» (της εσωστρεφους κι εξωστρεφους) πλευρας των πολιτικων πρακτικων, στο πλαισιο μιας επαρκους αποσαφηνισης του σοσιαλιστικου δρομου. Ομως δεν ειμαι σε θεση εδώ να καταθεσω πολλα, παρα τις επι μερους καμποσες σκεψεις κι επεξεργασιες, περισσοτερο καταθετω τη γενικη αισιοδιοξια μου.
Η ως ανω χαμηλη ιδεολογοπολιτικη οροφη, αποτελει χαρακτηριστικο ολου του χωρου, ενοποιητικο προς τα κατω (δες το προηγουμενο σημειωμα μου). Οι εσωτερικες ανουσιες (δηλ. οι εκτος των ανω ζητουμενων) αντιπαραθεσεις και διαφοροποιησεις στο χωρο αυτό, που απλως επιβεβαιωνουν τη χαμηλη οροφη του, αντιστοιχουν επομενως σε ψευδοταυτοτητες (υποκειμενισμους), όπως αλλωστε γνωριζει ο κοσμος ολος, κι όχι σε οριοθετημενες υποκειμενικοτητες (δηλ. φορεις με αντικρυσμα ουσιας) Αυτό δεν σημαινει ότι δεν υπαρχουν σποραδικα και καποιες ουσιαστικοτερες διαφοροποιησεις, ολοι όμως ξερουμε ότι αυτές δεν οριοθετουνται (ιδεολογοπολιτικα) αντιστοιχα με τα πολιτικα μορφωματα (υφισταμενα ή ποθουμενα), αντιθετα οι πλεον επιφανεις διαθετουν ιδεολογοπολιτικη ταυτοτητα «μειωμενης κομματικοτητας» τουλαχιστον (περιλαμβανομενου και του «προσεχως κομμα» ή του «ΚΚ ανενταχτων»).
Τα πολιτικα λαθη που συνεπαγεται η πλασματικη αναγωγη των υποκειμενισμων (δηλ. του χαβα του καθένα) σε υποκειμενα (δηλ. σε φορεις ευθυνης), είναι κατά περιπτωση χοντρά, ωστοσο η μεγαλη ζημια γινεται στον ως ανω τομεα προτεραιοτητας, στον ιδεολογο-θεωρητικο τομεα (στα μυαλα που σερνουμε), οδηγωντας ετσι σε φαυλους κυκλους, δηλαδη σε αναιμιες που τους φταιει η αναιμια.
7. Αρα, μια μεγαλη σουπα ;
Από μια αποψη, ναι, αφου σ’ ένα καζανι βραζουμε, ειτε το βλεπουμε ειτε όχι. Οι μεσοτοιχιες όμως, εστω διατρητες και διατρητέες, υπαρχουν. Ως η άλλη οψη του ελλειμματος του σοσιαλιστικου κοινου τοπου, κι ως αναγκη πολυμορφης προσεγγισής του. Αρα, υπαρχουν υπο διαρκη καταρρευση και επαναδομηση, τω οντι και τω δέοντι.
Δεν ειμαι εδώ προχειρος για μια πληρη θεωρια της πολιτικης μορφογενεσης, εναλλακτικη στη γνωστη «ταξικη θεσμικη αντανακλαση συν οι συγκυριακες ιδιομορφιες». Αρκουμαι (βουρλιζομενος, όπως και συ), ότι στο μεσοψαξιμο, θεωρητικο και πολιτικοπειραματικο, μακρυ κι απο πολλους (εδώ κολλαει και η η διεθνης ελπιδα σου), αυτή η σουπα μορφοποιειται απ’ τους αναποφευκτους κατά περιοχες κοχλασμους της (σημαδι του κοινου βρασμου που οφειλουμε να βλεπουμε), εδώ κι εκει παει να πηξει άλλη μια σκαλα, δεν ξερω ακριβως πως θα γινει, ισως τη δευτερη φορα που θαρθω για να ζησω, παντως σε κάθε περιπτωση η αγαπη θα δουλευει για το σοσιαλισμο.
Μεσα στο τοπιο αυτό, οπου ουσιαστικα είναι τοπιο συγκρουσεων, μιας κι η αγαπη εχει επίδικα για δόσιμο, οι συγκυριακες εκφρασεις της είναι πλειστες οσες, από παρεϊστικους ακτιβισμους ως κοινωνικοομαδικα κινηματα, κι από πολιτικα σοσιαλρευματα ως πολιτικους πολους κτλ. Όλα αυτά, αντιφατικα κι οριακα, δεν είναι του πεταματου, είναι οι συγκυριακοι δρομοι (μακρας συγκυριας, συνολικα) πρακτικης συμμετοχης κι εκφρασης προσωπων (Κωστας, Χρηστος, Γιαννης …) , είναι οι δρομοι απ’ οπου αυτοι συγκλινουν ωσμουμενοι στη σοσιαλιστικη ταυτοτητα και τη δι αυτης συλλογικη υποκειμενικη επαρκεια. Η αναγκη των πόλων κτλ επομενως εδώ, δεν είναι ταξης μαϊντανου, όπως υπονοεις ότι υπονοω, απαξ και αρνειται να συρρικνωθει στις «άλλες διαδικασιες». Οι πολοι αυτοι, εχουν πολύ δουλεια, οι πιο χειραφετημενοι περισσοτερη και αποδοτικοτερη, ολοι εχουν να δωσουν, και στον πολιτικο εφαρμοστικο πειραματισμο (κεντρικο, τοπικο, τομεακο κτλ), κυριως όμως να συνδραμουν στα ζητηματα προτεραιοτητας, δηλαδη την ιδεολογοπολιτικη χειραφετηση του τοπίου, αυτου της μακρας πολυμορφιας. Συγχορδιες, από διαφορετικες νοτες, με λιγοτερα φαλτσα.
Αυτό το αγαπησιαρικο σκηνικο, επαναλαμβανω, περιλαμβανει κυριως κοντρες. Κοντρες που η ασαφεια του δρομου και οι συνακολουθες αβεβαιοτητες, δεν πρεπει να τις καθιστα υποτονικες ή σικέ, ουτε όμως να τις μετατρεπει αυθαιρετως σε βεβαιοτητες κερκιδας. Εστω κι αν δεν είναι τα παντα το ιδιο ασαφη, κι εστω κι αν το «θανατος στους φασιστες» πχ, φανταζει ακρως σοσιαλιστικο και στανταρ, οσο και το «τι δουλεια εχουμε με τα αστικα κομματα». Δυνατα ματς λοιπον, για να ανεβαινουν οι ομαδες, να αποκλειονται εκ των πραγματων οι ψοφιες, να ανεβαινει το πρωταθλημα. Όχι να παρουμε οπωσδηποτε το ματς οι αυθαιρετως αξιοι σοσιαλιστες, αποκλειοντας στα χαρτια τους αναξιους και μη διακριτους, ευτυχως αυτό δε γινεται ευκολα πια.
Tα παραπανω φιλικα ματς (μεχρι νοκ αουτ), εχουν τις εξης 3 εναλλακτικες αναγνωσεις, κατ’ εμε. . α) Ετσι επιβαλλει η δημοκρατια, δηλ. οι τεχνικες τής κατ’ οικονομιαν συνυπαρξης (αστικο-κεντρο-αριστερη θεσμοκρατικη) β) Τριχες πετσινες, το θεμα είναι ένα επι τελους αζαξ να καθαρισει, ή εστω μια φαση κατά κει, ενταξει, οσο γινεται πιο συλλογικα και νυκοκυρεμενα, αλλά αζαξ. (ολοκληρωτικη, οπισθοδρομικη). γ) Είναι ισως ο μονος τροπος για το Τωρα, και εν ταυτω δρομος για το Αυριο, που εχει μετρο κι αναφορα τον (κάθε) Αλλο και υπευθυνο τον (κάθε) Εμενα (ανολοκληρωτη σοσιαλιστικη).
8. Και παραπερα απ’ τη σουπα.
Όχι λοιπον σούπα, αλλα ουτε και μούπες και τελειωσε. Ο καθενας στη ιδιαιτερη δικη του συγκυρια, εχει το δικο του βιουμενο αγωνα να δωσει, τα δικα του βηματα να κανει, χρησιμα για ολους. Δεν είναι μελλων απελευθερος απ’ το «λαθος κομμα του» κι επιστρατος κανενος, είναι ανιων, χειραφετουμενος σοσιαλιστης. Δεν εχει δουλεια ο καθενας που αγωνιά (για καλο λεμε), μεσα στην τούρλα του ΠΑΣΟΚ πχ, να «καταλαβει επι τελους» ότι χαϊρι εκει δε γινεται (λες και παραδιπλα γινεται, με την ιδια εννοια), να κατανοησει την (ψευδη) αναγκη μεταγραφης του, ή να βαλει μπροστα την επι τελους ιστορικη διαδικασια του Χρηστου. Στα ψοφια μονόπολα θα νεροκουβαλαει μ’ αυτά τα μυαλα, οσο η «κριση προχωρει» όπως λες.
Εχει να δωσει τον αγωνα του, ο οποιος τιθεται ΠΑΝΤΑ με ιδεολογοπολιτικους ορους (και κανεις μεγα λαθος που δηλωνεις εδώ διαφωνια), που θα πει ότι είναι δυνατον καποιοι να τον θεσουν ΕΤΣΙ, ιδεολογοπολιτικα, οσο αλλοι θα ισχυριζονται ότι δεν τιθεται (από ποιον δηλαδη 😉 παρα ως ηγετικος καυγας. Εχει να κατανοησει και να δωσει να καταλαβουν κι αλλοι, ότι η παροιμια περι των δυο γαϊδαρων που μαλωνουνε σε ξενο αχυρωνα, επικεντρωνει στο «ξενο» επιδικο (ακρως ιδεολογοπολιτικο), όχι στο γαϊδουροκαυγα που βλεπει η αφεντια σου. Εχει να αναμετρηθει με την ιδια του την αλλοτριωση που την αγνοει (ως ποσως ο καθεις μας), και με τα ερωτηματα που συγ-κροτει ανιων και βουρλιζομενος, εχει να γνωριστει με την αναγκη να συναντησει πχ. εσενα στο ανω θερινο τοπιο, κι εκτος θερινων μεταγραφων. Γενικως εχει να χαλαλισει τα ζορια που βιωνει σοσιαλιζομενος, κι όχι να τα ξορκισει αντικειμενολογών και μεταγραφομενος.
Οποιος βεβαια θεωρει ότι παραδιπλα εχει να δωσει πιο πολλα, καμμια αντιρρηση. Αλλά σ’ αυτή τη λογικη, οτι Αυτος, γινεται πιο χρησιμος σε ολους, Αλλοιως. Οποιος επισης δεν αντεχει καθολου το αποπνικτικο σκηνικο, του κάθε ΠΑΣΟΚ ή αλλου μαντριου, δικαιουται κατανοησεως. Οποιος βεβαια αντεχει να βουρλιζεται και να σφυροκοπει το μαντρι του, να το αγαπαει και να μην τον χωραει, να του συγχωρει τα λιγοτερα και να μην το πουλαει στο γιουσουρουμ για ένα βολικοτερο κουστουμ, οποιος κανει την κομματικοτητά του φορτιο βαρυ αλλα και κομματι του αυτοσεβασμου του μαζι, αυτος είναι καταδικός μου, δηλαδη του καθενου καταδικός, ακομα κι αν την εχει δει πχ. στο Βενιζελο, ακομα κι εκει μπορει κανεις να καταληξει όχι μονο ως τυχοδιωκτης αλλα κι ως καλοψάχτης.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η τυφλη κομματικοτητα (υποκειμενισμος κτλ) καταδεικνυει μεν ελλειμμα χειραφετησης, ως ένα σημειο όμως η κομματικοτητα είναι στοιχειο χειραφετησης. Είναι ο αναγκαιος ειδικος τροπος του καθενα για την περαν της ψευδοταυτοτητας του, καλη του ταυτοτητα. Όπως ο οικουμενιστης είναι πχ Ελληνας, κι όχι κοσμοπολιτης ή εθνικιστης, παραδειγμα αναλογιας δινω, με άλλη βεβαια ελαστικοτητα. Περιεχει δηλαδη η «κομματικοτα» και θετικο φορτιο, κι αντιστοιχο συναισθηματικο δεσιμο, αξιοσεβαστο. Ετσι, είναι θετικο στοιχειο για καποιον να το παλευει ΠΑΣΟΚ, ή ανενταχτη σοσιαλγκρουπα, κατά την εννοια που δινει στο αντιστοιχο μαντρι (δηλαδη όπως κουραστικα ανελυσα), να μην εχει προχειρο το Δαμανακισμο κάθε ειδους. Γι αυτό, η μεγαλυτερη εμπιστοσυνη του καθενα στις καθ’ εαυτον διαδικασιες (όπως του πασοκόκοσμου στις «μεταστροφες», και των Χρήστων στις «άλλες διαδικασιες», εχουν καλη πλευρα, χρησουσα αλληλοκριτικης επι τα ανω κι όχι ορθοτομησης επι τα περα-δωθε. Αυτή την πλευρα του «κομματισμου» προσωπικα τη σεβομαι και την εκτιμω, τη θεωρω στοιχειο χειραφετησης, κι όχι στοιχειο ελλειμματος της, είναι ενας λογος που εκτιμω το κολλημά σου. Απλως, εγω για το Χρηστο, παλευω το κατι παραπανω ξεκολλημα.
Να στο πω κι αλλοιως. Αυτό που οντως δικαιωνει τις επιφυλαξεις του κοσμου απεναντι στις «άλλες διαδικασιες» (γενικοτερα), δεν είναι το δικο του ελλειμμα χειραφετησης (κι ας είναι αυτές οι επιφυλαξεις, ταυτοχρονα δειγμα της, δηλαδη δειγμα ότι δεν είναι σ’ όλα, πιο μπροστα απ’ το Χρηστο, πχ). Είναι η βασιμη ανεμπιστοσυνη στις ως ανω αχειραφετητες αντιπροτασεις, στο γενικο τους χαρακτηρα (ιδεολογικο), περαν των ειδικων ελλειψεων (πλατφορμες, επεξεργασιες κτλ). Ο κοσμος φοβαται δικαιως, τις λουμπες κι αρλουμπες της εκειθεν αριστερας (και της εδωθε), την ολοκληρωτικη της πρεμουρα, παρτο χαμπαρι, η σοσιαλιστικη συγκροτηση αυτό εχει να λυσει, και πρωτα στο κεφαλι της. Όχι τακτικα και με «αποκαλυψη του αντιπαλου», ο κοσμος συχνα είναι πιο μπροστα σ’ αυτό, την ξερει την κοπρια, αλλα ξερει και την άλλη τη χειροτερη, φως περιμενει, αν κι αγνοει τι ειδους ακριβως. Ετσι η σοσιαλσυγκροτηση εχει να φταξει σχεσεις και συνειδησεις ανιοντος υποκειμενου, όχι να οργανωσει ψευδοϋποκειμενα, στα απονερα των «κρισεων», εχει να γκρεμισει το φραγμα που η ιδια βαζει στην ευρυτερη χειραφετηση, αυτή είναι η αντι-αναιμικη αγωγη που βλεπω.
9. Η κουβεντα μας
Η κουβεντα μας, αισθανομαι πως δυσκολευει παραπερα, γι αυτό εχω εξ αρχης ενστασεις στο ετσι όπως το πηγες. Εννοω ότι βαζει, χωρις να το επιδιωκεις, δυσκολα και φευγατα απ’ το εμπειρικο εδαφος που παταμε οι πολλοι, απαιτωντας θεωρητικούρες, κι εχει τους δικους της ρυθμους κι ορους αυτή η ιστορια, δεν ερχεται καπακι στα τρεχοντα πολιτικα να δεσει. Εκτος κι αν μπροστα στην αναγκη της προσγειωσης, κλεινεται σε χαζομαρες τυπου αν θα το δουμε ΠΑΣΟΚ ή αντι-ΠΑΣΟΚ, σε πραγματα που παιζονται αναμπαμ – μπαμπανταμ ταυτοχρονως. Πραγμα που με χαλαει περισσοτερο απ’ ότι χαλαει εσενα το ΠΑΣΟΚ (ναξερες, εμενα, αλλα επιτρεπεται να μη ξερεις ;).
Σου ειπα την αποψη μου. Η υπερβαση του πολιτικου τοπιου θελει κοσμο απεγκλωβισμενο από ανουσια διλημματα, όχι αρματωμενο με επιχειρηματα ενθεν κακειθεν, ζηλωτες κι ορθοτομους, ουτε φυσικα και σαλτιμπαγκους. Koυβεντιαζω φυσικα κι οποια άλλη, μπορει να σεβομαι το ψαξιμο μου και να ειμαι και γω ξεροκεφαλος όπως και συ, αλλα δεν κολλαω. Ρωταω και παραδιπλα, σε ρωτησα στο προηγουμενο σημειωμα μου, πες μου τι βλεπεις αδερφε, ολοι ψαχνομαστε. Μου απαντας ξανα με το κουδουνι της ταξης. Εκτος απ’ το κουδουνι αυτό, που το θεωρησες απαραιτητο (και οντως είναι, για οποιον το βλεπει αποψίας κι εκτιμητής των πραγματων), δεν ακουσα τι ειπες σε 2 δημοσιες επιστολες σου.
Και παλι δεν κολλαω, όχι από εξυπναδα, αλλα αφου μου μιλαει ο Χρηστος, θα βρω τροπο ν’ ακουσω τι λεει, δε θα βρω ; Ακουσα λοιπον πισω απ’ τις γραμμες σου, πισω από πολιτικουρες κι αγαρμποσυνες.
Αχ ρε Χρηστο. Σαν το παραπονο στη φραση εδώ και τωρα, τον πονο σου λες αδερφε, εγω στα παω αυτά, γι αυτό σου λεω ξεκρεμασέ το το οργανο, μην κολλας στα διαδικαστικα και τα «υποθετω – διαφωνω». Αυτό είναι το οικειο εδαφος το κοινο Χρηστο μου, ο επι τα ανω πονος, ο Χρηστος είναι το κοινο εδαφος, κι αν παζαρευει το ξεκρεμασμα, χτύπαε τον αερα, δεν ημουν εκει, τον συγ-χωρω. Πρεπει να βρει (αμαν πια) το χωρο να με χωρεσει στο κεφαλι του, με το σακκουλι μου, όχι με το κουστουμι του, γι αυτό λιγο, τοσο δα, τσουχτερη η γλωσσα μου, όχι για τιποτα άλλο, να μην παρεξηγουμαι και δινω κακο παραδειγμα σε αλλους, το εξηγω αυτό.
Τωρα, αν δε βαριεσαι να μου απαντησεις, προχωρα το, μην κολλας στα ΠΑΣΟΚ, ασε σ’ εμενα την παρωχημενη Πασοκολογια. Δε χρειαζεσαι χαλί να διπλοστρωνεις, εχεις ζυμωση που σε ζοριζει, βαλ’ τη. Βαλε την «άλλη βαση», θετικα βαλ’ τη, μην αναλωθεις σε αντισεχταριστικα πιστοποιητικα σε μενα (απλη γνωμη λεω) και διαβασε στα σχετικα σημεια πιο πανω, πιο ανοιχτα την κριτικη μου. Βαλε και τις κοντρες σ’ ο,τι εμποδιζει τις «άλλες διαδικασιες», εγω μεσα, ηδη προσδιορισα τα φραγματα που βλεπω. Θες παλι, πιο χαλαρο στρωσιμο, να πεσουν τα γραδα, να πεσει και λιγο σκεψη, παλι μεσα, σημειωσε τηλεγραφικα όπως σου αρεσει, τα σημεια που σε χαλανε, και τα βλεπουμε αργοτερα. Δεν είναι αναγκη να απαντησω σ’ αυτά ξανα, ετσι μην παρεξηγησεις τετοιο διαλειμμα στην αλληλογραφια μας.
Τέλος, υπαρχουν παντα 2 προτασεις, δικες μας και οι δυο, κι ας φαινονται πως δηθεν εχουν άλλο χρωμα. Ή βαζεις τα καρβουνα εκει, ή βαζω το κρασι εδώ.
Φιλιά,
Δημητρης, 12 / 1 / 08
