Από τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό την άνοιξη, περάσαμε στους εορτασμούς και τις επετείους της αριστεράς όλο το φθινόπωρο για να επιστρέψουμε, όπως φαίνεται, μετά τον χειμώνα και πάλι στο Μακεδονικό καθώς εκκρεμεί η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελληνική Βουλή. Έτσι κάπως εναλλάσσεται το μπλε (εθνικό ή εθνικιστικό) με το κόκκινο της αριστεράς στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Ένα εκκρεμές που κινείται από το ένα πολιτικό άκρο στο άλλο και σκιαγραφεί την νέα διαχωριστική τομή σε επίπεδο κοινωνίας, την νέα πόλωση που κυοφορείται στον τόπο μας.
Πέρα από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις είναι κι αυτά που συντελούνται βαθύτερα στο σώμα κάθε φορά της κοινωνίας, στην συνείδησή της, στα πιστεύω της, στις ιδεολογικές της προσλήψεις. Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό διαμόρφωσαν μια εντελώς νέα συνείδηση, ανέτρεψαν τα δεδομένα των προηγούμενων ετών για το Μακεδονικό, ακύρωσαν το Βουκουρέστι (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό) και μας γύρισαν πολύ πίσω στην εντελώς αρχική «εθνική θέση» (καμία ονομασία με τον όρο Μακεδονία). Πρόκειται για μια μεγάλη μετατόπιση, για μια μεγάλη ιδεολογική νίκη του Ελληνικού Μακεδονικού εθνικισμού. Η επιστροφή σε μια άκαμπτη εθνικά στάση έχει επαναφέρει για άλλη μια φορά την ιστορικά προσφιλή στον τόπο μας διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εθνικόφρονες και προδότες. Οι φωνές της λογικής και της διαλλαχτικότητας, οι νηφάλιες πολιτικές φωνές έχουν παραμερισθεί ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, κι έχουν ξανα-αναδειχθεί οι φωνακλάδες υπερ-πατριώτες.
Η συγκεκριμένη συμφωνία για το Μακεδονικό το έχουμε τονίσει ότι είναι λάθος. Και το λάθος δεν αφορά το ονοματολογικό (το όνομα θα περιείχε ούτως ή άλλως τον όρο Μακεδονία). Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι αναγνωρίζει Μακεδονική εθνότητα και γλώσσα. Αλλά με την διαμορφωμένη πλέον στάση των συλλαλητηρίων απορρίπτεται και το σύνθετο όνομα. Οι «καθαρές λύσεις» στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής είναι μόνο οι μονομερείς λύσεις. Αυτές όμως δεν προκύπτουν ποτέ μέσα από διαπραγματεύσεις. Και οι διαπραγματεύσεις είναι η μόνη διαδικασία διευθέτησης των εξωτερικών προβλημάτων στις μέρες μας. Κι άλλη διαδικασία δεν υπάρχει.
Ο κόσμος των συλλαλητηρίων κινείται βέβαια καθαρά στο ιδεολογικό επίπεδο, στο επίπεδο του επιθυμητού και των καθαρών διαθέσεων. Αδυνατεί να προσεγγίσει πολιτικά το ζήτημα. Πως δηλ. η συμφωνία μπορεί να βελτιωθεί. Τι μπορεί να διεκδικηθεί μέσα στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων (αν μπορεί βέβαια να γίνει κάτι τέτοιο ακόμα).
Ο στόχος πάντως να ακυρωθεί η συμφωνία στο σύνολό της είναι ανέφικτος. Κι αν ακόμα δεν υπάρξει στην Βουλή η απαραίτητη πλειοψηφία. Το θέμα θα εκκρεμεί για την Ελληνική πλευρά και θα αποτελεί στο εξής πεδίο άσκησης συνεχώς διεθνών πιέσεων.
Η πολιτική αδυναμία των συλλαλητηρίων να ακυρώσουν την συμφωνία είναι δεδομένη. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Τα συλλαλητήρια διαμόρφωσαν μιαν νέα εθνικιστική δυναμική. Στην υποχώρηση του αντι-μνημονιακού έχουμε την ανάδειξη ενός νέου ιδεολογικού κινήματος που θα επηρεάσει σημαντικά τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις.
Το Μακεδονικό είναι παρόν στα πολιτικά πράγματα. Κάνουν λάθος όσοι το υποτιμούν. Υπάρχει πλέον ένας νέος πολιτικός χώρος που δεν καλύπτεται από τις υπάρχουσες δυνάμεις, ενώ αντιμετωπίζει, στο εσωτερικό του, σοβαρά προβλήματα πολιτικής συγκρότησης. Πάντως όπως και να έχει το πράγμα, σε αυτή τη φάση, θα επηρεάσει με πολλούς τρόπους τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Στον αντίποδα των παραπάνω διεργασιών που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα με βάση το Μακεδονικό η αριστερά κινείται στους δικούς της γαλαξίες.
Αφού τα έκανε μούσκεμα με το Μακεδονικό (όπου ξέρουμε ακριβώς τι έδωσε αλλά δεν γνωρίζουμε καθόλου τι πήρε, καθώς το όνομα έτσι κι αλλιώς θα άλλαζε και η συνεργασία και η ειρήνη στα Βαλκάνια ούτως ή άλλως θα προωθούνταν με οποιαδήποτε συμφωνία), επέστρεψε στις πιο οικείες και προσφιλείς της ασχολίες. Αυτές είναι η σκανδαλολογία, η παροχολογία, ο γενικευμένος πολιτικαντισμός, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα (που δήθεν σηματοδοτούν μεγάλες αλλαγές στα Μίντια, την παιδεία, την σχέση Κράτους- Εκκλησίας στο Σύνταγμα κλπ.) και βέβαια τις επετείους και τις εορτές.
Αφετηρία για την όλη δραστηριότητα της Αριστεράς απετέλεσε το καλοκαίρι η έκδοση του νέου βιβλίου του Αριστείδη Μπαλτά «Ονόματα του κομμουνισμού», όπου στην παρουσίασή του παραβρέθηκε όλο το επιτελείο του Μαξίμου συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού. Εκεί λοιπόν αναγνωρίσθηκε από όλους το πόσο επίκαιρος είναι στις μέρες μας ο…… κομμουνισμός.
Ακολούθησαν οι εορτασμοί για την Μακρόνησο (Αύγουστο –Σεπτέμβριο) και όλος ο Οκτώβριος ήταν αφιερωμένος στους εορτασμούς για την απελευθέρωση από τους Γερμανούς (ο λόγος για ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κλπ.) Τριάντα δύο εκδηλώσεις μόνο στην Αθήνα. Αφιερώματα, από το ίδρυμα της Βουλής στον Πλουμπίδη, στον Ρήγα Φεραίο τον Βελεστινλή αλλά και τον Ρήγα Φεραίο, την νεολαιίστικη οργάνωση του ΚΚΕεσωτ., εκθέσεις φωτογραφίας, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κλπ.κλπ. σε βαθμό που να γίνεται λόγος για επικάλυψη της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Η συνέχεια με το Πολυτεχνείο την συστηματική πλέον μυθοπλαστική παρουσίαση του αντι-δικτατορικού αγώνα και την επαναστατική γυμναστική της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και ακολουθεί η επέτειος Γρηγορόπουλου και τα Δεκεμβριανά (και πάλι για ΕΑΜ –ΕΛΑΣ κλπ.). Κάπου εκεί εμβόλιμα είναι και οι κομματικές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Είναι να μην μιλάμε για «κόκκινο» φθινόπωρο;
Οι δύο αυτοί κόσμοι που περιγράψαμε παραπάνω λειτουργούν παράλληλα και εντελώς χωριστά ο ένας από τον άλλο. Ο κόσμος του εθνολαϊκισμού και της αριστεράς. Και συνιστούν εκ των πραγμάτων δύο άκρως ιδεολογικοποιημένους χώρους που μόνο διχαστικά μπορούν πολιτικά να συμπεριφέρονται. Και γι αυτό να αποτελούν παράγοντες νέων πολώσεων και διαιρέσεων στην πολιτική μας ζωή.
