Έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μου (το πώς και γιατί δεν το γνωρίζω) μια συνέντευξή του Ανδρουλάκη στην Βίκη Φέστα που πρέπει να ήταν παλιά, πριν τις εκλογές του 2009, που άγνωστο για πιο λόγο ξαναπαίχθηκε το 2011 και στην συνέχεια και σε άλλες επαναλήψεις. Φαίνεται η ΕΡΤ πιστεύει στην διαχρονικότητα της ακροαματικότητας του Μίμη και δεν έχει άδικο. Πουλάει ο Ανδρουλάκης. Το επιβεβαιώνουν οι εκδόσεις των βιβλίων του (περί τις δέκα εκδόσεις για κάθε βιβλίο, που για τα Ελληνικά δεδομένα, δεν είναι λίγο). Ο Ανδρουλάκης λοιπόν διαβάζεται, έχει ένα κοινό. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε.
Από κει και πέρα έχουμε το δημόσιο προφίλ Ανδρουλάκη και το περιεχόμενο των βιβλίων του.
Η επιτηδευμένη πολυμάθεια, ο μακάριος ναρκισσισμός, η παθολογική του εγωπάθεια συνιστούν το πολιτικό του προφίλ. Με αυτά πορεύεται ο Μίμης. Όλα αυτά μαζί υπάρχουν και είναι εμφανή σε όλη την δημόσια παρουσία του. Και είναι σχεδόν απαγορευτικά για την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών όπου οι «ξερόλες» πάσης φύσεως, κατά κανόνα, περισσότερα προβλήματα δημιουργούν παρά λύνουν, και βασικά αδυνατούν να ενταχθούν και να «υπαχθούν» σε μια ορισμένη διάταξη της εξουσίας. Χωρίς βέβαια (ούτε κατά διάνοια) να την αμφισβητούν και να την υπερβαίνουν.
Ο Μίμης είναι οργανικά ενταγμένος στο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι κανένας «κουζουλός», όπως λεν στην Κρήτη ούτε, πολύ περισσότερο, κανένας φορέας επικίνδυνων απόψεων που θα βάλουν σε περιπέτειες μια κυβέρνηση. Είναι πολύ συντηρητικός και προσαρμοσμένος, κι έχει πάρει συνειδητά τις αποστάσεις του από οτιδήποτε θα τον εξέθετε πολιτικά και θα τον κατέγραφε σαν ένα ανατρεπτικό (αριστερό;) στοιχείο. Έχει τόσα χρόνια δώσει ισχυρά διαπιστευτήρια πάνω σε αυτό το θέμα.
Το πρόβλημα με τον Μίμη είναι άλλο . Δεν είναι ότι είναι «επικίνδυνος» ότι είναι «αμφισβητίας». Είναι ότι είναι … «επηρμένος» ή κατά το λαϊκό «καβαλημένος». Έχει μιαν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό του. Γεγονός που δημιουργεί πολλά προβλήματα ένταξής του στο πλέγμα εξουσίας όπου, ως γνωστόν, λειτουργούν διάφορα επίπεδα αποδοχής και αξιολόγησης (όχι κατ’ ανάγκη αξιοκρατικά). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπόρεσε τελικά να συμπεριληφθεί στην πολιτική ομάδα που οργάνωνε ο Γ. Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια, πριν γίνει πρωθυπουργός, παρ όλο που το επιδίωξε συστηματικά.
Το πιο χαρακτηριστικό από όλα όσα είπε στην συνέντευξη με την Φέστα είναι ότι «δεν τον κάλεσε (ακόμα) η ιστορία». Που σημαίνει πολλά . Και βασικά ότι θεωρεί τον εαυτό του ένα από τα (εν δυνάμει) ιστορικά πρόσωπα της περιόδου.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Λόγω της εγωκεντρικότητάς του ο Μίμης, αδυνατεί να συλλάβει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εξουσιαστικού Πασοκικού χώρου. Θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένας χώρος που «ζυμώνεται». Προσπαθεί να του «πουλήσει θεωρία». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη. Το ΠΑΣΟΚ είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος που πολιτικά ΔΕΝ προβληματίζεται. Είναι ένας καθαρά εξουσιαστικός χώρος που εντελώς πραγματιστικά – κυνικά ασχολείται μόνο με ζητήματα άσκησης εξουσίας (με ότι συνεπάγεται αυτό : διαχείριση προβλημάτων, ίντριγκες, μεθοδεύσεις, συγκρούσεις μηχανισμών κλπ. κλπ). Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο τεράστιος χώρος δεν ευδοκίμησε, ιστορικά, να έχει ούτε ένα πολιτικό – θεωρητικό περιοδικό (όταν οι μικροί χώροι της Αριστεράς στηρίζουν επί χρόνια δεκάδες εκδόσεις, εφημερίδες και περιοδικά). Σε αυτόν τον χώρο ο Μίμης θέλει να πουλήσει «θεωρία» (που δεν την έχει κιόλας). Είναι τουλάχιστον αφελές.
Αλλά ας έρθουμε και στα βιβλία του. Είναι όλα ενταγμένα σε μια προσπάθεια να προβληθεί το πολυσπούδαστο, η πολυμάθεια, η πολυπραγμωσύνη. Τίποτα το συγκεκριμένο, που συνεπάγεται μελέτη, έρευνα. Αναμασήματα θεωριών , επί παντός επιστητού, «θεωρητική επιδειξιομανία», αυθαίρετες αναγωγές και εξυπνακισμοί. Οργανωμένος μεταπρατισμός . Πιστή αναπαραγωγή Αμερικάνικων μπεστ-σέλερ του τύπου «το τέλος της Αμερικής». Ασχολούμαστε έξι μήνες με την ψυχολογία, έξι μήνες με την οικονομία, έξι μήνες με την φιλοσοφία και εκδίδουμε ένα βιβλίο για κάθε ένα από αυτά, βάζουμε και διάφορες σάλτσες για κοτσύφια, για εξουσιαστικές γυναίκες, για διάφορα σύνδρομα μεγάλων ανδρών και κάνουμε ένα εύπεπτο ανάγνωσμα που βέβαια έχει κοινό. Και περιμένουμε να προσμετρηθεί στην πολιτική μας καριέρα και να μας καλέσει στην συνέχεια η… ιστορία. Δεν είμαστε καλά.
