Δύο σχόλια με αφορμή τον θάνατο του Κάστρο.

Δ

Θα λυθεί το επόμενο διάστημα.
Είναι θέμα συλλογικής εμπειρίας

Η κατάρριψη του κομμουνιστικού μύθου έχει συντελεσθεί εδώ και πολλά χρόνια σε όλον τον Δυτικό και Ανατολικό κόσμο. Είναι κάτι που έγινε με ιστορικο-εμπειρικούς όρους. Ο κομμουνισμός δεν ξεπεράσθηκε θεωρητικοπολιτικά στο επίπεδο των κοινωνιών, αλλά μέσα από μια τραυματική εμπειρία. Την οποία άλλες κοινωνίες την βίωσαν αυτή καθαυτή κι άλλες την εισέπραξαν ως οικεία εμπειρία, σαν κάτι που τις αφορούσε άμεσα.
Δεν υπάρχουν πουθενά πλέον αξιόλογα Κ.Κ. στην Ευρώπη και οι όποιες διάσπαρτες αριστερές ομάδες παρόλο που συνενώνονται πολιτικά, εγκαταλείποντας τις ιδεολογικές τους διαφορές, αδυνατούν να έχουν μιαν αξιοσημείωτη παρουσία.
Στην Ελλάδα ακόμα ιδρύονται Κομμουνιστικά κόμματα (βλέπε Ανταρσία) και κυβερνά μια κομμουνιστογενής αριστερά. Είμαστε πιο μπροστά από όλους ή πιο πίσω; Πάντως την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989 ελάχιστα την αντιληφθήκαμε. Είχαμε τα δικά μας, («το βρώμικο ΄89»), όπως και τον «Μάη του 1968», είχαμε την χούντα. Είμαστε γενικά μια κοινωνία με μεγάλη εσωστρέφεια και λόγω αυτού του υποκειμενισμού μας έχουμε χάσει πολλά σοβαρά επεισόδια από την πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης γεγονός που αποτυπώνεται και στα πολιτικά μας πράγματα.
Η αριστερά λοιπόν στην Ελλάδα, μην έχουμε αυταπάτες, θα ξεπερασθεί μόνο εμπειρικά από την ίδια την Ελληνική κοινωνία. Οι λαοί διδάσκονται (όσο διδάσκονται) μέσα από τις συλλογικές τους εμπειρίες και από τις εμπειρίες των άλλων λαών. Αλλά εφόσον τις εμπειρία των άλλων δεν τις έχουμε αξιοποιήσει το μόνο που μένει είναι να διδαχθούμε από τα δικά μας πάθη και λάθη.

Τι σύγχυση κι αυτή
(ανάμεσα στην έννοια της δημοκρατίας και της δικτατορίας).

Έχει παραγίνει το πράγμα με την Ελληνική Αριστερά.
Το ιδεολογικό της πουλόβερ έχει ξεχειλώσει εντελώς.
Μας γυρίζει πολύ πίσω. Ακόμα κι από καταστάσεις που έλεγε ότι η ίδια τις είχε ξεπεράσει.
Που πήγαν οι Ευρωκομμουνιστικές της ευαισθησίες για την δημοκρατία (ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει).
Που πήγε ο παλιός της αντισταλινισμός, η κριτική στον ολοκληρωτισμό και την προσωπολατρεία;
Αδυνατεί πλέον να ξεχωρίσει ένα δημοκρατικό καθεστώς από ένα ολοκληρωτικό.
Μια πολιτική κοινωνία από ένα προσωποπαγές καθεστώς
Δεν έχει σημασία αν σε μία χώρα υπάρχουν πολιτικές διώξεις και πολιτικοί εξόριστοι. Μπορεί νάναι δημοκρατική.
Δεν έχει σημασία αν σε μία χώρα δεν υπάρχουν στοιχειώδεις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες. Μπορεί να είναι δημοκρατική.
Δεν έχει σημασία αν σε μία χώρα έχουν να γίνουν εκλογές 60 χρόνια, αν η εξουσία μεταβιβάσθηκε στον αδερφό εν μία νυκτί. Μπορεί να υπάρχει δημοκρατία (και στην Ελλάδα να μιλάμε για οικογενειοκρατία).
Δεν έχει σημασία αν μια χώρα έχει ένα κόμμα, μία εφημερίδα, ένα ραδιόφωνο, μία τηλεόραση τον 21ο αιώνα. Μπορεί να είναι δημοκρατική.
Ας αποτίσουμε λοιπόν τιμή στον επαναστάτη που κατόρθωσε να οργανώσει μια τόσο ολοκληρωτική κοινωνία και βρίσκει ακόμα θαυμαστές και μιμητές. Ο Κάστρο μπορεί να πέθανε η Καστρική όμως αριστερά ζει στην Λατινική Αμερική στην Β. Κορέα και στην Ελλάδα.

Μ.Χ.

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

X. M.

Kατηγορίες

Ιστορικό