ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΗΓΕΤΗΣ – ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ. ΛΗΘΗ.
Τις αγωνίες και τις πνευματικές αναζητήσεις των παιδιών μας τις ενταφιάσαμε, μαζί με τον Αλέξη , άρον άρον .
Οι πρωτοκλασάτοι δάσκαλοί μας, που έσπευσαν να προσυπογράψουν, σε μια νύχτα, για την υποστήριξη του κ. Βενιζέλου, σιώπησαν για το μείζον ζήτημα της γνώσης, της παιδείας, της ελευθερίας, που τέθηκε με αιματηρή έμφαση.
Έτσι, το πολιτικό σύστημα που δεν νοιώθει, δεν παιδεύεται και δεν νοεί, συρρικνώνει την μορφωτικό ζήτημα, σε συζήτηση για την νομιμοποίηση των στατιστικά αμελητέων κολεγίων, που αντιπροσωπεύουν ένα ελάχιστο τμήμα του εκπαιδευτικού συστήματος.
Οι νέοι επιστρέφουν στα φροντιστήρια, οι γονείς ασθμαίνουν στην τρεχάλα, οι δάσκαλοι αναπαύονται στην απάθεια και οι τηλεπαρουσιαστές συνεχίζουν να κατακρεουργούν τη γλώσσα και την νόησή μας.
ΝΕΑ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ
Το ξεχασμένο αγροτικό κίνημα σε μια πρωτοφανή σε έκταση και ποιότητα κινητοποίηση, αυτοοργανώνεται, εκφράζεται, εκπλήσσει με την ωριμότητα, τον καθαρό και συγκροτημένο λόγο, την αγωνιώδη αναζήτηση στρατηγικής και πολιτικών.
Εισβάλει με τα τρακτέρ του και προκαλεί σοβαρή ανησυχία στα νυσταγμένα κομματικά επιτελεία, διότι υπερβαίνει τα πολιτικά υποκείμενα, που στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν την συμπαράστασή τους: ούτε λέξη παραπάνω δεν μπόρεσαν να πουν σε έναν ολόκληρο αγροτικό κόσμο, που επιχειρηματολογεί για την βιωσιμότητα και αγωνιά για την επιβίωσή του.
Τόση είναι η πολιτική αλλοτρίωση, που ακόμη και σε αυτήν την περίοδο γενικευμένης κρίσης και ζωτικών ερωτημάτων, κανείς δεν επωμίζεται το χρέος των απαντήσεων ή έστω της συζήτησης επί των ερωτημάτων.
Αντ’ αυτού αθροίζονται ευρώ και ψήφοι και ζητούνται πρόχειροι, θνησιγενείς τρόποι παράκαμψης των μπλόκων και εξασφάλισης της “σιωπής των αγροτών”. Ζητούνται γεωπόνοι, που από εμπνευσμένοι σύμβουλοι και καθοδηγητές του πρωτογενούς τομέα, καταφέραμε να τους μετατρέψουμε σε καταμετρητές κιλών, στρεμμάτων και ζημιών και σε συντάκτες αναφορών προς τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που καιροφυλακτεί σαδιστικά, περιμένοντας το νέο λάθος μας.
Οι διαρθρωτικές αδυναμίες του πρωτογενούς τομέα δεν απασχολούν μια οκνηρή, αδιάφορη πολιτεία, που δεν νοιάζεται από πού, από ποιον, με τι μέσα και με τι ποιότητα τρέφεται, το σώμα και το πνεύμα της.
Άλλωστε κοινωνικά, οι αγροτικές περιοχές είναι ενδιαφέρουσες για τις αποδράσεις εναλλακτικού τύπου των κουρασμένων αστών, των οποίων τον ήσυχο ύπνο και την ομαλή «τροφοδοσία» οφείλουν να υπηρετούν. Ενώ οι κτηνοτρόφοι βιώνουν την “ερημία” τους, στα λευκώματα για την ελληνική ύπαιθρο.
Σε ίδιο βηματισμό με την πολιτική αντιπροσωπεία, όπως και με την εξέγερση των παιδιών, ο επιστημονικός κόσμος, που μπορεί να εκφράσει δυνατότητες, προοπτικές, προτάσεις πολιτικών, βιώσιμες-εναλλακτικές λύσεις, απέχει θεαματικά.
Έτσι η περηφάνια των αγροτών αναγκαστικά θα συνδιαλλαγεί και η σιωπή τους θα εξαγοραστεί, ενόσω γίνεται όλο και πιο προφανές, ότι οι λύσεις θα προκύψουν από το κίνημα που σκέπτεται, διαλέγεται, πληροφορείται και δρά, αφ’ εαυτού και προς εαυτόν, μια που ως φαίνεται κανείς «άλλος» ούτε μπορεί, ούτε νοιάζεται.
Εν τω μεταξύ , η ευλογημένη, εύφορη, ηλιόλουστη ελληνική γη θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται, γιατί θα συνεχίσει :
- να καλλιεργείται εντατικά και με αναχρονιστικές μεθόδους,
- να σπαταλάει αλόγιστα τα νερά της – γιατί επιδοτούνται τα «καρούλια», αλλά όχι η στάγδην άρδευση
- να ρυπαίνει τα προϊόντα της, όμηρος των βιομηχανιών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων
- να παράγει και να πουλάει στα καρτέλ και στα χρηματιστήρια σταριού, ντομάτας, πιπεριάς
- να περιφρονεί τον ήλιο και το κλίμα της γιατί αγνοεί την δυνατότητα να παράγει προϊόντα υψηλής ποιότητας και προστιθέμενης αξίας.
Ποιος νοιάζεται ?
Πτολεμαϊδα
