Η ονομαστική εορτή του κατά παράδοση «γεφυροποιού» Αντώνη Λιβάνη έδωσε την ευκαιρία για μια χειμερινή σύναξη όλων των επωνύμων της κεντροαριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Και ποιοι δεν πήγαν. Δεν φθάνουν δύο σελίδες για να τους αναφέρουμε. Η μισή κυβέρνηση, υπό τον Τσίπρα, και όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ.
Θα αναρωτηθεί κανείς ποιος από το ανώνυμο πλήθος των κεντροαριστερών έδωσε το δικαίωμα να χαριεντίζονται τα παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ; Τι είδους σχέσεις είναι αυτές; Τι υπαινίσσονται; Πού το πάνε; (……. Την απάντηση την παίρνει ο αέρας..)
Οι υπόγειες σχέσεις και συνεννοήσεις του παλιού ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σημερινό φαινόμενο (όπως και των Καραμανλικών με τον ΣΥΡΙΖΑ). Ο Γ. Παπανδρέου είναι σε ανοιχτή γραμμή με τον ΣΥΡΙΖΑ (τάσσεται από καιρό και υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών- και μην ξεχνάμε και την κυρία Ξενογιανακοπούλου) ο Λαλιώτης υποστηρίζει τον Ηλία Λιβάνη υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Β΄Αθηνών και εκπονεί την θεωρία του προεκλογικού διμέτωπου (που υιοθετεί η Κ. Γεννηματά) και οδηγεί στην συνεργασία μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις επικείμενες δημοτικές εκλογές δεν είναι λίγες οι υποψηφιότητες παραγόντων του ΠΑΣΟΚ που υποστηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ κι έπεται συνέχεια υποστηρίξεων στα μίντια, στους κοινωνικούς χώρους, στον επιχειρηματικό κόσμο κλπ. κλπ.
Οι πολιτικές επιλογές στο ΠΑΣΟΚ εκπορεύονται από δύο –τρία κέντρα. Κι άρα είναι εντοπίσιμες και απόλυτα αναγνώσιμες. Δεν υπάρχει τίποτα το αόριστο και νεφελώδες σε αυτόν τον χώρο.
Το αν ένα παλιό πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ συνωστίζεται και προσπαθεί να τονίσει την παρουσία του σε μια κατά τα άλλα κοινωνική εκδήλωση είναι γιατί διαβλέπει μια πιθανή περίπτωση επαναφοράς του στο πολιτικό προσκήνιο, μέσω ΣΥΡΙΖΑ και μέσω Τσίπρα, (με αυτό το πλευρό κοιμάται). Δεν θα το έκανε αλλιώς. Καθ’ ότι δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και καμιά άλλη διαδικασία μέσω της οποίας θα του δίνονταν μια τέτοια δυνατότητα και ευκαιρία.
Από την άλλη ο Τσίπρας (ξεμπερδεύοντας με τον Καμένο και αφομοιώνοντας την μισή ΑΝΕΛ) προσπαθεί να οργανώσει την αντιπολιτευτική του ηγεμονία στον «προοδευτικό χώρο» εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να ηγεμονεύσει στην κεντροαριστερά.
Η αποτυχία του εγχειρήματος της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς πρέπει να χρεωθεί καθαρά στο ΠΑΣΟΚ. Με δική του ευθύνη απέτυχε αυτή η προσπάθεια. Το ΠΑΣΟΚ σαν χώρος αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει συνθετικά να ηγηθεί μιας ανανέωσης. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζει, δεν μετεξελίσσεται, δεν εκσυγχρονίζεται. Παραμένει αλαζονικό και μικρομέγαλο. Κι είναι λάθος να παραπέμπεται οτιδήποτε σε αυτό.
Το εγχείρημα της ανασυγκρότησης του κέντρου και η αποτυχία του αποτελούν σήμερα το πιο αρνητικό στοιχείο της πολιτικής συγκυρίας. Αν δεν συνέβαινε αυτό όλα θα ήταν διαφορετικά. Η αποτυχία της δημιουργίας ενός κεντρο-αριστερού πόλου υποθήκευσε και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που απέμεινε δεν έχει πλέον άλλη προοπτική παρά μόνο την προοπτική της αφομοίωσής του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλες οι πολιτικές συνεργασίας, συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, τελικά υπηρετούν αυτό το μέλλον. Ο ηγεμονικός ρόλος στο χώρο της κεντροαριστεράς έχει περάσει πλέον στον Τσίπρα. Αυτός εντελώς επιλεκτικά θα αφομοιώσει ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ θα λεηλατηθεί. Το υπόλοιπο κομμάτι θα αφεθεί στην μοίρα του. Τα «αζήτητα» του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να δουν «χαΐρι» σε όσες συνάξεις και να πάνε.
Είμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα εντελώς νέο σκηνικό. Μετά την διάλυση όλων των «μικρών κομμάτων» ξετυλίγεται μπροστά μας μια διαδικασία συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ που στην πραγματικότητα συνιστά μια διαδικασία αφομοίωσης ενός μέρους του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ και την δημιουργία ενός πόλου των «δημοκρατικών δυνάμεων». Με αυτόν τον τρόπο πρόκειται να ολοκληρωθεί ο νέος διπολισμός.
Στην πολιτική σκηνή απομένουν δύο κενά. Το ένα είναι η δημιουργία ενός ακρο-δεξιού κόμματος (κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα )και η πιθανή ανάδειξη κάποιου μικρού κόμματος (;)
Κατά τα άλλα το πολιτικό παζλ, για την επόμενη περίοδο, είναι ολοκληρωμένο.
Μήλιος Χρήστος
