Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τα ανήλικα παιδιά με τις πέτρες στους δρόμους; Τα παιδιά της αντιπαλότητας με τα ΜΑΤ; Της «αντικατοχικής» εξέγερσης; Του πολέμου στα κέντρα των πόλεων;
Δεν αποτελούν κίνημα (ακόμα). Δεν προέρχονται από κινηματικές διαδικασίες. Εξωθεσμικοί είναι οι δρόμοι που τα έφεραν στο προσκήνιο.
Δεν έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν αποτελούν συνέχεια του πολιτικού Νεολαιίστικου κινήματος.
Δεν συνδέονται με τον Αναρχικό χώρο μ’ ολο που μπορεί πρακτικά μ’ αυτόν να συμπίπτουν.
Δεν έχουν την αιτία τους σε κάποια γενική έξαρση της κρατικής βίας (που δεν υπάρχει). Είναι ένα «εύφλεκτο υλικό» που μπορεί και με μια μικρή σπίθα να πυροδοτηθεί ανά πάσα στιγμή και να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Έρχονται μέσα από υπόγειες κοινωνικές διεργασίες, αδιερεύνητες εν πολλοίς, και είναι αυτός ένας λόγος σοβαρός που διαφεύγουν της προσοχής μας, καθώς στον μακρύ πολιτικό χειμώνα της αριστεράς το κοινωνικό και πολιτισμικό στοιχείο έχουν πάψει εδώ και καιρό να αποτελούν αντικείμενα προς διερεύνηση.
Είναι και η επανεμφάνιση της ιδεολογίας της αντίστασης, με απροκάλυπτα άγριες μορφές, αναντίστοιχες με την εποχή μας, που ξαφνιάζει και δημιουργεί την κρίση νομιμοποίησης της εξέγερσης.
Ξαφνιάζουν τα παιδιά των δεκατριών και δεκαπέντε χρόνων με την πρώιμα συσσωρευμένη οργή τους. Πότε πρόλαβε η ζωή να τα απογοητεύσει; Πότε πρόλαβε να τα μετατρέψει σε γενιά της Απόρριψης και της γενικευμένης αμφισβήτησης; Πότε κατέστρεψε όλες τις άλλες μορφές έκφρασης και διεξόδου και τα οδήγησε σ’ αυτόν τον πρωτογονισμό της τυφλής βίας;
Το φαινόμενο προβληματίζει. Όσες ευαισθησίες κι αν θέλουν να διασωθούν τα ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα. Δεν είμαστε αντιμέτωποι μόνο με τον συντηρητισμό μας. Τα διλήμματα με την τυφλή βία ανήκουν σε άλλες εποχές. Σήμερα πρέπει να πάρουμε μια σαφή θέση ενάντια της. Ενάντια σε πολιτικές στάσεις νομιμοποίησής της που αργά ή γρήγορα θα προκαλέσουν κρίση σε πολιτικές και κινήματα.
Η αντίθεση στην τυφλή βία δεν συνιστά αντίθεση με ότι εκδηλώνεται σαν εφηβική και νεολαιίστικη εξέγερση. Κι αν οι μορφές πάλης, τώρα, προηγούνται του περιεχόμενου του αγώνα δεν σημαίνει ότι αυτός θα πρέπει να συνεχίσει να ορίζεται μέσα από αυτές.
Στη δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο της πολιτικής αστάθειας που οδεύουμε, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, πολλά είναι αυτά που θα προσμετρηθούν στην τελική διαμόρφωση των νέων συνθηκών. Είναι εκείνα που επικουρικά θα συμβάλουν, όσο τους αντιστοιχεί, στην αναπότρεπτη μετατόπιση των κοινωνιών σε συντηρητικότερες θέσεις και εκείνα που θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για έναν νέο ριζοσπαστικό κύκλο παρουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Ο καθένας κρίνει και πράττει ανάλογα.
