Πρόκειται για μια στρατηγική που άρχισε να συγκροτείται από τον Ιούνιο του 2015 και μετά.
Τότε έγινε η μεγάλη στροφή. Τότε αποφάσισε ο Τσίπρας με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Αφού καθάρισε με τα αριστερά προγράμματα και τις αντι-μνημονιακές υποσχέσεις αποφάσισε να επικεντρωθεί στη διατήρηση της εξουσίας. Δεν του απέμενε τίποτε άλλο. Η παραμονή στην εξουσία αποσυνδέθηκε από οράματα και κάθε μορφής κοινωνικές αλλαγές. Πολιτικά προσγειώθηκε στο έδαφος της μνημονιακής διαχείρισης και το μόνο που του απέμεινε να υποστηρίζει είναι ότι μια συμφωνία με τους εταίρους, με περιορισμένο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, είναι και η πιο ενδεδειγμένη για την Ελληνική οικονομία.
Βασικά αποφάσισε να κρατήσει την εξουσία (του) και να αφήσει ό,τι την υπονομεύει και την αντιστρατεύεται.
Αλλά και πάλι, οργανωμένο σχέδιο το πρώτο καιρό δεν είχε. Πηγαίνοντας από ταχτική σε ταχτική μετά από καιρό κατόρθωσε να συγκροτήσει μια ορισμένη πολιτική παραμονής στην εξουσία. Με πολλές ανεξάρτητες μεταβλητές και κενά. Ξέρει περίπου τι θέλει (μέσες άκρες πάντα) και είναι ειλικρινής με τον εαυτό του.
Ψέματα μπορεί να συνεχίζει να λέει, αλλά είναι διαφορετικά από πριν.
Δεν υπάρχουν ιδεολογισμοί, ιδεολογικές εμμονές για τον Τσίπρα και τους περί αυτόν. Για τους «κομματικούς» μπορεί να συνεχίζουν να υπάρχουν. Αλλά όχι για τον Τσίπρα και όσους τον περιστοιχίζουν. Αυτά είναι ξεπερασμένες θεωρίες για όσους δεν αντιλήφθηκαν τη μεγάλη φυσιογνωμική μετάλλαξη που έχει συμβεί. Το ψέμα για τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον ιδεολογική προέλευση αλλά εντελώς πραγματιστική και κυνική. Υπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες και λέγεται με πλήρη συνείδηση ότι αποτελεί ψέμα (ενώ στην περίπτωση μιας ιδεοληψίας δεν υπάρχει η συνείδηση του ψέματος, το ψέμα είναι αλήθεια για αυτόν που το λέει).
Το φαινόμενο της εξουσιαστικής μετάλλαξης ενός πολιτικού προσώπου ή ενός κόμματος δεν είναι καινούργιο. Υπάρχει η πρόσφατη εμπειρία του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Αλλά για την Ελληνική αριστερά υπάρχει και η Λατινοαμερικάνικη εμπειρία. Που έχει να επιδείξει τις πιο σκληρές πολιτικές διατήρησης της εξουσίας από αριστερά κόμματα.
Κορυφαίο, ωστόσο, παράδειγμα εξουσιαστικής μετάλλαξης ενός αριστερού κόμματος αποτελεί η περίπτωση της Κίνας. Κόντρα σε όλη την αριστερή παράδοση πρώτοι οι Κινέζοι απέδειξαν πως καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούν να κάνουν και οι κομμουνιστές και μάλιστα πολύ πετυχημένα. Πλήρης διαχωρισμός θεωρίας-πράξης, πολιτικής-ιδεολογίας, οικονομίας–πολιτικής.
Το φαινόμενο χρήζει μελέτης. Και δεν πρέπει να συγχέεται με τον κλασσικό ρεφορμισμό της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που υπήρξε πάντα συνεπής με τις διακηρύξεις της χωρίς να επιδιώκει ποτέ καθεστωτικές αλλαγές.
Το κινεζικό μοντέλο, βέβαια, είναι ανεφάρμοστο στην Ευρώπη. Προϋποθέτει την επιβολή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών. Την καθιέρωση των κανόνων του οικονομικού φιλελευθερισμού σε συνθήκες απόλυτου πολιτικού ανελευθερισμού. Οι μόνες χώρες στις οποίες μπορεί να εξαχθεί είναι η Κούβα και μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής εφ’ όσον τα αριστερά κόμματα που κυβερνούν κατορθώσουν να μετατραπούν σε καθεστώτα, κάτι που περνά μόνο μέσα από εμφύλιους πολέμους.
Οι πολιτικές διατήρησης στην εξουσία στις φιλελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης δεν έχουν καμιά προοπτική. Είναι στρατηγικές με ταχτικό χαρακτήρα. Εξαντλούνται αμέσως, αδυνατούν να οικοδομήσουν καθεστωτικές δομές, αν και το επιδιώκουν. Εκπροσωπούν μιαν εξουσιαστική βουλιμία αλλά όχι και μια δυνατότητα. Ο εξουσιασμός του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ έχει ημερομηνία λήξης σε ένα, το πολύ δύο χρόνια. Δεν πάει παραπέρα. Ειδικά κάτω από τις σημερινές συνθήκες μνημονιακής καταιγίδας. Και θα έρθει η ώρα της ιστορικής αποτίμησης της κυβέρνησης της αριστεράς και του τρόπου με τον οποίο αξιοποίησε την εξουσία που της δόθηκε. Και κει, όσο πιο μεγάλος είναι ο χρόνος παραμονής στην εξουσία τόσο και οι ευθύνες που καταλογίζονται είναι μεγαλύτερες.
Οι πολιτικές παραμονής στην εξουσία τη στιγμή που γίνουν αυτοσκοπός πέρα από την πολιτική αλλοτρίωση που συνεπάγονται για τους κυβερνώντες, επιφέρουν και στις κοινωνίες μικρότερα ή μεγαλύτερα δεινά. Κι αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα τη στιγμή που η πολιτική υπηρετεί πλέον την εξουσία κι όχι την κοινωνία.
