Σε μεταβατική περίοδο και πάλι
Με ανοιχτά όλα τα ζητήματα.

Σ

Ίδια κυβέρνηση με άλλη πολιτική.
Αυτή την αλλαγή έχουμε μετά τις εκλογές.
Τα πράγματα είναι ίδια και ταυτόχρονα διαφορετικά.
Η ίδια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που είχε σαν στόχο τον Γενάρη την κατάργηση του μνημονίου καλείται τώρα να το εφαρμόσει.

Το παράδοξο του πράγματος είναι φανερό.
Οι εκλογές αποκάλυψαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η βαθύτερη αντίθεση της Ελληνικής κοινωνίας δεν αφορά τα μνημόνια, αλλά το «παλιό» πολιτικό σύστημα (στο οποίο και αποδίδονται όλες οι ευθύνες για τα μνημόνια και την κρίση της Ελληνικής οικονομίας).
Αν επί πλέον λάβουμε υπόψιν μας και την εκλογική συντριβή της Λαϊκής Ενότητας τότε επιβεβαιώνεται πλήρως αυτό που έχουμε γράψει και σε άλλα κείμενα ότι δηλ. στην ουσία αντι-μνημονιακό κίνημα, σαν πολιτικό κίνημα, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει.
Η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ πιο συγκεκριμένα φανερώνει: Πρώτον την αντίθεση απέναντι στην Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (που παραμένει ισχυρή παρά την σχετική υποχώρησή της) και δεύτερον τις υψηλές προσδοκίες που συνεχίζει να έχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και κύρια τον Τσίπρα. Που όσο και αν συνιστούν μια αυταπάτη αυτή έχει τους λόγους της που συντηρείται (μιας και δεν υπάρχει κάτι άλλο που η κοινωνία να πιστέψει και να εμπιστευθεί).

Μεγάλη ευθύνη για αυτήν την κατάσταση φέρουν όλες εκείνες οι δυνάμεις που επαγγέλλονται την πολιτική ανανέωση αλλά αδυνατούν να την πραγματοποιήσουν. Δεν αρκεί να αποδειχθεί η ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ ή η πολιτική του αποτυχία. Η λογική του «αριστερού διαλείμματος» αντιστρατεύεται οποιαδήποτε προσπάθεια ανανέωσης, καλλιεργεί την επανάπαυση στα παλιά, και την μοιρολατρεία.
Προδρομικά εγχειρήματα από την άλλη (όπως π.χ. του Ποταμιού), που μπορεί να έχουν μια πρόσκαιρη θετική συμβολή, χάρις στο ότι στερούνται οποιασδήποτε συνείδησης της μερικότητάς τους αδυνατούν να συνεισφέρουν στην συνολικότερη υπόθεση της ανανέωσης. Υποβάλλονται στην πορεία σε μια αντίληψη μικρομεγαλισμού και επάρκειας και βάζουν στόχους (π.χ. 10%) που δεν τους αντιστοιχούν με αποτέλεσμα την ήττα και την ακύρωση μιας μερικής θετικής συνεισφοράς στο «όλο». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότερες διαρροές του Ποταμιού σημειώθηκαν προς την Ν.Δ. που διεκδικούσε την πρωτιά (πολύ περισσότερα δηλ. από ένα 10%).

Το προηγούμενο και το σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς είναι στην ουσία ένα καθεστώς αυτοδυναμίας . Δεν εκπροσωπεί το πνεύμα και το γράμμα των αναγκαίων ευρύτατων εθνικών συνεργασιών και συναινέσεων που υπαγορεύει το μετα-μεταπολιτευτικό σκηνικό. Η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ είναι εντελώς προσχηματική και δευτερεύουσα. Το στίγμα της κυβερνητικής πολιτικής είναι μονοκομματικό, είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία λοιπόν παραμένουμε στο ξεπερασμένο μονοκομματικό καθεστώς της μεταπολίτευσης που συνιστά το βασικότερο στοιχείο καθυστέρησης και ταλαιπωρίας της Ελληνικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει αναχρονιστικός. Εκπροσωπεί το παλιό. Η υπέρβασή του σε αυτό μόνο το σημείο από τον Μεϊμαράκη είχε εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα αλλά δεν αρκούσε για να κάνει την ανατροπή.

Το επόμενο διάστημα η Ελληνική κοινωνία θα παραμείνει σε μια αυστηρά διλημματική κατάσταση. Ανάμεσα στην ολοκληρωτική καταστροφή και στην διάσωση. Αν αποφύγουμε το Grexit θα πρέπει να υποστούμε τις δυσκολίες και τους πόνους (όπως λέει ο Ραμφος) της γέννησης του νέου. Η σημερινή μετέωρη κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το «φαινόμενο» Τσίπρα με την μερική του μετάλλαξη το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προφασίζεται το νέο και να συντηρεί το παλιό. Αλλά οι πραγματικές ανάγκες είναι άλλες.
Πέρα από την επιτυχή εφαρμογή του μνημόνιου προέχει και η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αυτά τα δύο η Ελλάδα δεν μπορεί να αναγεννηθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχή εφαρμογή του μνημονίου και πολύ περισσότερο καμιά ανανέωση πολιτική.
Εκεί που τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία ξεκινά η νέα εποχή (αν και εφόσον αποφύγουμε το Grexit και υπάρξουν οι αναγκαίοι πολιτικοί εκσυγχρονισμοί).

Μήλιος Χρήστος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Μήλιος Χρήστος

Kατηγορίες

Ιστορικό