Μετά την πρόσκαιρη ανακούφιση από την απόφαση για «πιθανή συμφωνία» (έτσι αναφέρεται και εννοείται στο επίσημο κείμενο) έχουμε ήδη περάσει, την αμέσως επόμενη μέρα, στα δύσκολα προβλήματα της υλοποίησής της.
Θα μπορέσει άραγε να υλοποιηθεί η νέα συμφωνία ή θα επαναληφθούν όλα όσα έγιναν με τα προηγούμενα μνημόνια;
Το δίλημμα είναι υπαρκτό και κρίσιμο. Και απευθύνεται στο πολιτικό σύστημα που καλείται ανοιχτά και τελεσίδικα αυτή τη φορά να απαντήσει στο πρόβλημα της αναξιοπιστίας που του καταλογίζεται διεθνώς.
Δεν είμαστε όπως πριν μερικά χρόνια. Οι παθογένειες του Ελληνικού πολιτικού συστήματος έχουν διεθνοποιηθεί. Έχουν αναγνωρισθεί διεθνώς. Το πολιτικό σύστημα είναι υπόλογο απέναντι στη διεθνή κοινότητα. Το πρόβλημα της Ελλάδας, κατά γενική ομολογία είναι «πρωτίστως» πολιτικό και κατά δεύτερον οικονομικό. Δεν ήταν λάθος τα προγράμματα, λάθος ήταν η ελλιπής εφαρμογή και η απόρριψή τους.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Ελληνικό πολιτικό σύστημα αποτελεί την βάση της νέας συμφωνίας. Οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του (όχι μόνο τον Τσίπρα) και προσπαθούν να διασφαλίσουν την υλοποίηση του προγράμματος θεσπίζοντας διάφορες διαδικασίες όπως τα προαπαιτούμενα, τους αυστηροποιημένους ελέγχους, τα χρονοδιαγράμματα κλπ. Όλα αυτά όμως έχουν σχετική αξία. Καμιά λύση δεν πρόκειται εξ ολοκλήρου και απόλυτα να μας επιβληθεί. Χωρίς την δική μας συγκατάθεση και υποστήριξη δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Για το Εγχώριο πολιτικό σύστημα η υλοποίηση της νέας συμφωνίας αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τόσο της Ελληνικής κοινωνίας όσο και των εταίρων μας στην Ευρώπη. Θα μπορέσει να την αξιοποιήσει ή θα επιμείνει στις ημι-μεταρρυθμίσεις και τις υπεκφυγές;
Είναι μεγάλο λάθος πάντως μια «πιθανή συμφωνία» να την εκλαμβάνει ως δεδομένη. Το Grexit έχει αποφευχθεί μόνο προσωρινά.
