Ανάμεσα στα πρόσωπα που ανέδειξε η οικονομική κρίση είναι και ο Γιάννης Βαρουφάκης. Προϊόν κι αυτός της κρίσης (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ).
Πριν την κρίση δεν τον ήξερε κανείς, έξω από το χώρο του πανεπιστημίου και των φοιτητών της οικονομικής σχολής Αθηνών, όπου είναι καθηγητής, και έξω από κάποιους κύκλους πανεπιστημιακών του Εξωτερικού, κύρια των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.
Οικονομολόγος καθηγητής λαλίστατος και πολυγραφότατος. Με μεγάλη επιρρέπεια στις δημόσιες τηλεοπτικές εμφανίσεις. Υποστηρικτής της πρότασης για επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας που μπορεί να εντυπωσίαζε, όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά δεν έπειθε.
Είναι ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα (μαζί με τον Τσίπρα) που μοιράζονται, εδώ και τρείς μήνες, την διεθνή δημοσιότητα των μέσων σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους για το μέλλον της Ελλάδας. Στην ουσία και κατ’ επίφαση είναι «ο Νο 2» του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που μόνο ο Βαρουφάκης το έχει εμπεδωμένο, όλοι οι άλλοι έχουν άλλες, δικές τους αξιολογήσεις (για Δραγασάκη, Λαφαζάνη, Παπά κλπ.).
Το βέβαιο είναι ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι περαστικός, δεν ήρθε για να φύγει. Όλα δείχνουν ότι θα μείνει στην πολιτική και μάλιστα προβάλλοντας τις δικές του πολιτικές αξιώσεις. Έχει σχέδια και διαθέτει τους αναγκαίους όρους για να τα πετύχει. Ήδη στήνεται γύρω από το πρόσωπό του ένα ολόκληρο σκηνικό.
Η επιτηδευμένη αντι-συμβατικότητα αποτελεί το κατ’ εξοχήν γνώρισμα του «στυλ Βαρουφάκη».
Και δεν περιορίζεται μόνο στο ντύσιμο, αλλά αφορά όλη την καθημερινότητά του, ιδιωτική και δημόσια.
Το πρότυπο ενός Ροκ-Στάρ στα Ελληνικά και διεθνή πολιτικά πράγματα είναι πρωτόγνωρο. Αιφνιδιάζει, προκαλεί, δημιουργεί αντιδράσεις, αρνητικά σχόλια , προσωπικές επιθέσεις και απορρίψεις, την ίδια ώρα που γνωρίζει τεράστια αποδοχή και δημοσιότητα, και προκαλεί εκδηλώσεις λατρείας
Οι μηχανές, τα δερμάτινα μπουφάν, η αλαζονεία, το θράσος, το ρίσκο (που το επικαλείται συνεχώς), η ανδροπρέπεια τονισμένη διακριτικά, το καθηγητικό προφίλ που προβάλλεται με συνεντεύξεις και ομιλίες σε συνέδρια, οι διεθνής διασυνδέσεις, ο κοσμοπολιτισμός, το εξεζητημένο και η προσποιητή απλότητα όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα νέο δημόσιο πρότυπο, εντελώς καινοτόμο και πολυσυλλεκτικό.
Η προσβασιμότητα του είναι εξαιρετικά εκτεταμένη. Από τα συντηρητικά ανώτερα στρώματα ως τους νεολαιίστικους χώρους και από τους επιχειρηματικούς κύκλους ως τα άγρια περιθώρια, το γυναικείο φύλο και τις «λαϊκές γειτονιές». Ο Βαρουφάκης είναι και λαϊκός τύπος και διανοούμενος και συντηρητικός και ριζοσπάστης Μπροστά στο «πρότυπο Βαρουφάκη» όλα τα άλλα πολιτικά πρότυπα που γέννησε η κρίση ωχριούν.
Το καιροσκοπικό στοιχείο δεσπόζει στην φυσιογνωμία του. Ο Βαρουφάκης δεν μπορεί να περιορισθεί στον ρόλο ενός καθηγητή. Ούτε όμως να μετατραπεί σε έναν πολιτικό καριέρας. Μπορεί όμως συγκυριακά να αποτολμήσει μια πολιτική παρέμβαση, να διεκδικήσει συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι και πέρα από τα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε κάτι τέτοιο απορρέει ευθέως και από την θεωρία των παιγνίων της οποίας αποτελεί βασικό θιασώτη και μελετητή.
Το θέμα είναι αν είναι έτοιμος να προχωρήσει σε ένα τέτοιο εγχείρημα ή όχι.
Το ότι έχει κι άλλες επιλογές αυτό είναι σίγουρο, αλλά η πολιτική φαίνεται να τον έχει κερδίσει, αυτή την περίοδο. Αποτελεί άλλωστε πολύ πιο συναρπαστικό πεδίο δραστηριοποίησης από την οικονομία. Μετά είναι και ο τρόπος που κινείται το τελευταίο διάστημα καθώς έχει επιδοθεί σε μια πολύ οργανωμένη προσπάθεια προβολής του σε πολλά επίπεδα και με διάφορα μέσα. Τίποτα από όσα καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας και τον αφορούν δεν γίνεται τυχαία.
Λαϊκή λοιπόν απήχηση διαθέτει ο Βαρουφάκης όπως και τις αναγκαίες εγχώριες και διεθνής διασυνδέσεις (με ΗΠΑ κύρια) αλλά και οικονομική στήριξη μπορεί να βρει (κι όχι μόνο από τον Σόρος). Θα πρέπει βέβαια να μην υπογράψει την νέα συμφωνία. Να διατηρήσει το σημερινό του προφίλ πάση θυσία. Όρος απαραίτητος για την ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής πρωτοβουλίας.
Μόνο αρνητικό στοιχείο στην όλη ιστορία είναι το γεγονός ότι έχει, με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο, απορριφθεί από όλο τον πολιτικό κόσμο της Ευρωζώνης. Το τελευταίο γιούρογκρούπ αποτέλεσε για τον Βαρουφάκη ότι για τον Γ.Παπαννδρέου οι Κάνες. Το τέλος δηλ. της πολιτικής του παρουσίας στην Ευρώπη.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα επηρεάσει αργά ή γρήγορα και την όποια πολιτική του δραστηριότητα σε Ελλάδα και Αμερική.
Πόσο όμως αυτό θα βαρύνει στη ζυγαριά των τελικών επιλογών που πρόκειται, εκ των πραγμάτων, άμεσα να κάνει; Θα δούμε.
