Στο πρώτο κόμμα μόνο η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης
Κι αυτό αν……….

Εκλογές. Γενάρης 2015 – Κείμενο 1

Στην πολιτική συχνά διαμορφώνονται ανελαστικοί παράγοντες που προεξοφλούν κατά βάσιν το αποτέλεσμα των πολιτικών διαδικασιών.
Αυτό συνέβη με την διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. Τα πράγματα κρίθηκαν από την ανελαστικότητα που επέδειξαν οι δύο χώροι της ΔΗΜΑΡ και της ΑΝΕΛ. Χωρίς τις ψήφους αυτών των δυο κομμάτων (ή μέρους αυτών) ήταν αδύνατη η εκλογή προέδρου.
Το γιατί αυτά τα δύο κόμματα επεδίωξαν την επίσπευση των εκλογών τη στιγμή που εκλογικά καταρρέουν δεν είναι καθόλου παράδοξο. Ήδη η ΔΗΜΑΡ (άσχετα από το τελικό αποτέλεσμα) βρίσκεται σε συγκεκριμένη προεκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην ίδια κατεύθυνση, αλλά μετεκλογικά, κινείται και η ΑΝΕΛ.

Στις επικείμενες εκλογές στις 25 του Γενάρη κρίνεται η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τονίσαμε και σε προηγούμενο κείμενο, δεν αποτελεί Ευρω-συστημικό κίνδυνο. Είναι υποχρεωμένος να κινηθεί, και θα κινηθεί, μέσα στα Ευρωπαϊκά πλαίσια. Κίνδυνο αποτελεί η ακυβερνησία προς την οποία φαίνεται να οδεύουμε.
Η γενική Ευρωπαϊκή κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκλείει βέβαια άστοχους πειραματισμούς που μπορεί να έχουν δυσανάλογα μεγάλο κόστος για την Ελληνική οικονομία. Αυτό, παρόλο που αποτελεί ένα άλλης τάξης πρόβλημα, δεν παύει να συνιστά έναν υπαρκτό κίνδυνο.

Ο εκλογικός νόμος και το μπόνους των 50 εδρών επιτρέπουν τον σχηματισμό κυβέρνησης μόνο στο πρώτο κόμμα. Το γεγονός αυτό το ενισχύουν και οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» στην τοπογραφία του κοινοβουλίου (ΚΚΕ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) που δεν παίρνουν μέρος σε κανενός είδους διεργασίες και συμπράξεις. Είναι «νεκρές» περιοχές. Ο σχηματισμός επόμενα κυβέρνησης αφορά το μέρος του κοινοβουλίου που απομένει αν αφαιρέσουμε τους βουλευτές των δύο παραπάνω κομμάτων. Με αυτό το δεδομένο δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης έχει αυστηρά μόνο το πρώτο κόμμα.

Η πρωτιά στις εκλογές δεν είναι δεδομένη. Θα κριθεί. Είναι πάντως δύσκολο σε συνθήκες οικονομικής αβεβαιότητας, φόβου και πολιτικής πόλωσης ο ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει μια νίκη με σημαντική διαφορά. Είναι δύσκολο να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιάς κρίσιμης μάζας μετριοπαθών ψηφοφόρων που κάτω από άλλες συνθήκες ίσως να τον ψήφιζαν. Ο στόχος της αυτοδυναμίας περισσότερο παραπέμπει σε έναν δεύτερο γύρο εκλογών παρά αποτελεί στόχο της τρέχουσας αναμέτρησης.
Για την Ν.Δ. η πρωτιά στις εκλογές δεν είναι άπιαστο όνειρο. Συγκεντρώνει κάποιες βάσιμες πιθανότητες. Καθώς το κλίμα ανασφάλειας και η πολιτική πόλωση την ευνοούν όπως και ο περιορισμός της πολυδιάσπασης στον κεντρο-δεξιό χώρο.

Η διαφορά ανάμεσα σε μια νίκη της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι από την πρώτη προκύπτει σίγουρα κυβέρνηση ενώ από την δεύτερη θα εξαρτηθεί. Θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα ευδοκιμήσουν κάποιες συνεργασίες (που όντως είναι δύσκολο να επιτευχθούν) αλλά και από το κατά πόσο θα επιμείνει ή όχι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην λύση της αυτοδυναμίας (που οδηγεί κατευθείαν σε δεύτερες εκλογές).
Η απλή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ με άλλα λόγια σε αυτές τις εκλογές δεν βγάζει σίγουρα κυβέρνηση (ή αλλιώς τόσο σίγουρα όσο μια πρωτιά της Ν.Δ.).

Ο χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ν.Δ. (Πασοκ, Ποτάμι, κόμμα Παπανδρέου κλπ.) ορίζεται πλέον εκ των πραγμάτων σε αυτή τη συγκυρία σαν χώρος συμπληρωματικός σε μια κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή κυβέρνηση. Ποιο εύκολα πάντως για τις δυνάμεις αυτού του χώρου είναι να συνεργαστούν με την Ν.Δ παρά με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, στο καθαρά εκλογικό επίπεδο, τα πράγματα επικεντρώνονται στο πιο κόμμα θα έρθει πρώτο.
Σε αυτό το κόμμα θα περιέλθουν όλες οι μετεκλογικές πρωτοβουλίες κινήσεων (αν θα σχηματισθεί ή όχι κυβέρνηση, αν θα υπάρξει ή όχι ομαλή διευθέτηση των προβλημάτων με την Ε.Ε. και αν θα διαμορφωθούν ή όχι συνθήκες πολιτικής σταθερότητας). Οι τύχες της χώρας θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό μέσα από αυτές τις εκλογές. Είμαστε σε ένα μεταίχμιο, σε ένα οριακό σημείο που δεν επιδέχεται παράταση των συνθηκών πολιτικής ανισορροπίας και αβεβαιότητας.
Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, άμεσα μετά τις εκλογές, ή ακόμα ένας δεύτερος γύρος εκλογών θάναι ότι χειρότερο μας έχει συμβεί.
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο μια ανοιχτής πολιτικής κρίσης που, όπως πάντα, θα εμφανιστεί με την μορφή μιάς κρίσης διακυβέρνησης.
Ο κίνδυνος της ακυβερνησίας είναι το κύριο διακύβευμα αυτών των εκλογών.
Θα μπορέσουμε να τον αποτρέψουμε;