Τι θα κάναμε χωρίς την Τρόϊκα;

Τ

Τι θα αποφάσιζε η Κυβέρνηση; Τι θα έκαναν οι υπουργοί;
Ποιες αλλαγές θα προωθούσαν;

Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δύσκολα μπορεί να βρεί κανείς κάποια μεταρρύθμιση άξια λόγου. Στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην οικονομία, στο Κράτος. Τα πάντα εξελίσσονταν ανώδυνα, αργά, χωρίς να διαταράσσουν τις υπαρκτές ισορροπίες και προπαντός τα κατεστημένα και τις συντεχνίες που οικοδομούνταν σε όλους ανεξαίρετα τους χώρους.
Ο Γιαννίτσης έχει μείνει στην ιστορία γιατί επιχείρησε κάποιες αλλαγές στα ασφαλιστικά ταμεία που τελικά δεν προχώρησαν.
Ο καθηγητής Σπράος γιατί εκπόνησε ένα πρόγραμμα περιορισμένων μεταρρυθμίσεων που μόνο στο άκουσμά του σηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων.
Ο Σάκης Πεπονής γιατί για πρώτη φορά στην Ελλάδα εισήγαγε ένα σύστημα γενικών εξετάσεων για το διορισμό στο δημόσιο (ΑΣΕΠ) που έμελε βέβαια να παραβιάζεται συνέχεια.

Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξαν κάποιες άλλες προσπάθειες αλλά σίγουρα θα ήταν μικρότερης βαρύτητας.
Αφήνουμε απ’ έξω τις βαρύγδουπες «αλλαγές» του ΠΑΣΟΚ (Αποκέντρωση, ΕΣΥ, αυτοδύναμη ανάπτυξη κλπ. κλπ. )

Το τραγικό σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι το Μνημόνιο αποτελεί το μοναδικό πρόγραμμα μεταρρύθμισης. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Τα προγράμματα των κομμάτων δεν πληρούν ούτε στο ελάχιστο την έννοια ενός προγράμματος. Είναι γενικόλογες διακηρύξεις, αέρας κοπανιστός, για προεκλογική χρήση. Καμιά σοβαρή ανάλυση, κανένα σχέδιο, καμιά αναφορά σε συγκεκριμένα μέτρα. Είναι απορίας άξιον τι θα έκαναν όλοι αυτοί, εν μέσω κρίσης, χωρίς την τρόικα. Ότι έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια δηλ. τίποτα. Αυτή είναι δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα.

Α.Π.

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Α Π

Kατηγορίες

Ιστορικό