Οι τοπικές και περιφερειακές εκλογές συμπίπτουν χρονικά με την πρώτη επίσημη αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Υπάρχει μια μεταστροφή στο εκλογικό σώμα που έχει ήδη αρχίσει να καταγράφεται στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις.
Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη, που διαγράφεται σαν κύρια τάση μέσα στην κοινωνία, είναι μια στάση διαμαρτυρίας, γενικά, αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση. Το στοιχείο της διαμαρτυρίας είναι το κυρίαρχο και παίρνει τη μορφή της αποχής αλλά και της αντικυβερνητικής ψήφου, (όχι της αντι-μνημονιακής). Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στη πρώτη πολιτική της αποδοκιμασία. Σε ποιο βαθμό αυτή θα εκδηλωθεί και με τι μορφές θα το δούμε. Το βέβαιο είναι ότι ήρθε ο καιρός να αρχίσει να προσμετρά τα πολιτικά κόστη από την εφαρμογή του μνημόνιου. Και αυτή η διαδικασία έχει συνήθως μια κλιμάκωση γοργή, γι’ αυτό και τρομάζει.
Ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, μετά ένα χρόνο κυβερνητικής θητείας, είναι αναγκασμένοι να αρχίσουν να προβληματίζονται για τον τρόπο (και τον χρόνο ) παραμονής τους στην εξουσία. Να δουν και ενδιάμεσες λύσεις. Μέσα από νέες εκλογές ή όχι. Μέσα από απλά συμμαχικές ή εθνικού χαρακτήρα συμπράξεις. Συμμετέχοντας πάντα σταθερά, από οποιαδήποτε θέση, στην υλοποίηση του μνημόνιου, που δεν αποτελεί δέσμευση ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης, αλλά όλου του πολιτικού συστήματος.
Για την κοινωνία η έκφραση της δυσαρέσκειας είναι ευθέως ανάλογη με όσα οικονομικά έχει υποστεί το τελευταίο διάστημα. Και όσα προοιωνίζεται ότι θα υποστεί στο μέλλον. Το θέμα των εκλογών και μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής αλλαγής μπορεί να περιορίζει, σε κάποιο βαθμό, την εκδήλωση της δυσαρέσκειας στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν έχει την ίδια απήχηση στην υπόλοιπη κοινωνία. Η οποία μπορεί να μην θέλει εκλογές αλλά δεν πρόκειται να στηρίξει την κυβέρνηση για να τις αποφύγει. Η ψήφος διαμαρτυρίας (σαν αποχή και αντι-κυβερνητική ψήφος μαζί) θα κρίνει τις εκλογές.
